allah yar ve yardımcınız olsun arkadaşlar. eşim, 1,5 yıl bekledikten sonra mesleğine yönelik bir iş bulabildi. bu süreç oldukça sancılı geçmişti. çok iyi anlıyorum.
bu süreçte şehir değiştirmek zorunda bile kaldık. her şeyimizi bırakıp farklı şehre gittik, ilk etapta yanımıza alamadığımız kedimiz intihar etti öldü, maddi&manevi iyice içe girdik. zor zamanlardı ama geçti.
şu an doğup büyüdüğümüz, tüm ailemizin ve dostlarımızın olduğu şehirden 900 km uzaktayız. elbette çok zor oluyor ama öyle bir dönemdeyiz ki ekmek artık aslanın ağzında değil midesinde. o yüzden doğduğumuz yeri terkedip, doyduğumuz yere doğru yöneldik.
tavsiyem; eğer ki memuriyet gibi bir düşünceniz yoksa, büyük sanayi kuruluşlarının olduğu şehirlere yerleşmeyi tercih edin. hem maddi olarak sizi daha fazla tatmin edecek, hem de kariyer fırsatları daha kolay önünüze çıkacaktır.
Evet birkaç aydır depresyondayım. Hiçbir yer evim değilmiş gibi sürekli geziyorum. insanlarda keyfime geziyorum sanıyor. Halbu ki evim yok. Gerçekten, normal aile evimde ki yatağım bile benim değil artık. Annem ve babam bi üniversite öğrencisi baya zor duruma düşünce gel bizimle yaşa demiş. Eve gidince muhtemelen annemle uyurum, kızında huzurunu bozmam. Sonra yine okula gideceğim ama lisans öğrencisi değilim. Şuan neyin doğru neyin yanlış olduğunu gerçekten bilmiyorum.
mezun olalı 3 yıl oluyor ama bu bende var. çünkü sürekli sektör değiştiriyorum. sektör geniş ben napayım nerede iş varsa ona koştum şimdi de kimse istemiyor isteyenlere de ulan bu yaşımda stajyer mi olacağım gözüyle bakıyorum.
bu depresyonun asıl nedeni ise mezun olan insandan 3-5 yıl deneyim beklenmesi ve işi öğretmeyen iş arkadaşları + üstler. hem bil isterler hem öğretmezler git kursa öğren sen bilmiyorsun diyerek mobbing uygularlar. hangi parayla ne bok yiyeceğinizi bilemezsiniz.sizin gibi bin tane eleman sokakta gezer ve bu mobingle baş edemezseniz yerinize başkası geçer. depresyonu ne bitirir onu bilemeyeceğim.
