Sanıyordum ki; yalnızlığımın sebebi yeni yerlerde yeni insanlarla en baştan atkadaşlık kurmak istiyorum. Güçlü, güzel ilişkiler içinde çevremin genişlemesini hayal ediyordum. Bunun üzerine yeni insanlarla tanıştım. O kadar çok ki, isimlerini bile unuttum çoğunun. Ve fark ettim ki, hepsiyle konuşmam yavan. Zoraki gibi, tanışmış olmak için.
Aslında ben yeni birileriyle tanışmak istemiyorum. Ben sadece en sevdiklerimle sonsuza kadar birlikte olmak istiyorum. Yeniden bir başlangıç yapmak o kadar zor ki... Güvenmek, sohbet etmek ama en zoru rahat hissetmek. Kendimi rahat hissettiğim insanların yanına atasım geliyor. Böyle zoraki şeyler bana göre değil. Anladım ki; ben sadece kalbini dinleyerek yaşayan biriyim.
böyle bi durum olunca yaşlanmış oluyomuşsun. ya da yaşlanmaya başlamak denilebilir.
baya böle oldum. tanıdığım insanlara bağlıyım fazlasıyla. yeni insalarla tanışmak da istemiyorum. atıyorum ki işime daha çok önem veriyorum.
yaşlanıyoz mu hakkaten, ölcez mi? insan her zaman yeni insanlar arayıp sürekli olaydan olaya aksiyondan aksiyona akmak mı ister özünde. nedir lan bu,
harbi ölcez mi?
