90'lı yıllara damgasını vurmuş bir imza çeşidi. gerçi hala devam etmekte bazı alışkın bünyeler tarafından. hiç bir anlam ifade etmemesine rağmen nedense ''tarihe bir iz'de ben bırakayım'' mantığı ile hareket eden insan davranışıdır. monarşi ile nesilden nesile geçen bir olaydır. bunun ben de derin bir hikayesi var.
ortaokula gittiğim zamanlardı, önlüğü çıkarıp ceket, kravat, kumaş pantolon ile kendimi o ilkokul çocuğundan arındırıp takım elbisenin ağırlığı ile hareket eden bir birey olarak görüyordum. böyle arkadaşlar arasında felan artık farklı konular konuşmalar felan, aşmıştık kendimizi. ama yinede çocuğuz ne kadar kasarsan kas amk. götünün üstüne oturamıyorsun. giyilen üniformayı unutup sokaklarda koşturuyoruz, mahalle aralarında top oynuyoruz. çocuksun sonuçta, o yaşta cumhurbaşkanı olsan sikmişim memleketi dersin.
okuldan çıktığımız bir gün yürüyoz aynı mahallede oturan arkadaşımla, donmamış, ıslak bir beton gördük. adam da yeni açıyor dükkanı tadilat felan uğraşıyor. harcı felan yeni yapmış. dedim gel lan şuraya adımızı yazalım. tamam dedi. kimsecikler yoktu ilk başta, ben başladım adımı felan yazmaya, adı yazdım. tarih atmaya sıra geldi tam tarih atıcam arkadaş kaçtı. tam arkamı döndüm, artık çok geçti. dayının biri yakaladı beni enseden, ceketin ense kısmından tuttu köpek gibi dükkana sürükledi beni pezevenk. dükkanda iyi bir sopa çekti sonra aldı beni karşısına nasih etmeye başladı. yok böyle yapmayın evladım, etmeyin diye. ulan oronsbu çuçuu dayak atmadan önce söylesene. her neyse dedim bırakcak herhalde bırakmıyor. sana ceza vericem şimdi dedi. ''aha yarra yedin olm'' dedim kendi kendime. herif harç yaptırdı bana amk. verdi mala'yı, küreği elime sıva yaptım anasını sitim. o gün bu gündür inşaat işindeyim. emlakçı oldum. o olaydan çok etkilenmiştim çünkü.
neyseki bir kaç sefer daha bu yazı yazma, tarih atma işini sürdürdüm. şimdi ise donmamış betona yazı yazan çocukları yakalıyorum dövüyorum amk. çok zevkli lan. şimdi anlıyorum o dayının beni neden dövdüğünü.
