Ekim ayında çok isteyerek başladığım yenidoğan yoğun bakımındaki hemşireliğimde kaldıramadığım aşırı duygusal durum. Bebek doğacak sezaryen ile. Kadına gösterdiler bebeği kadın ağlıyor canım benim çocuğum diye, ben bir taraftan ağlıyorum maske altında. Neyse bebeği yoğun bakıma çıkardık, prematüre olduğu için. Covid olduğu için de ziyaretler yasak. Sadece 1 kez anne veya babanın görme hakkı var. Anneyi henüz monitörize etmedikleri için baba geldi görmeye. Babası küvözde bebeğini izlerken arkada ağladım. Kendi çocuğum olsa deliririm herhalde, bana çok tuhaf geliyor çok içselleştiriyorum. O süreçte işe yeni başladığım için rüyamda hep hastanedeki bebekleri gördüm ve geceleri uyanıp annemin yanına bebeğin mamasını verdin mi? Hasta dosyaları doldu mu? Diyerek gittim. Sonrasında da dayanamayıp istifa ettim.
çok bıdık oluyorlar. üş külonun altında doğan battaniyede kayboluyor. öpsen kıyamıyorsun öpemiyorsun. sürekli uyuyakalıyorlar. şahsen bebek tercihim 3 aydan sonra. az ele gelsin agu bugu desin.
