--spoiler--
Ertesi gün Bursa'ya döndüm, bir gün sonra iş başı yapmam gerekiyordu. Yolda bir mobilyacıya, bir de beyaz eşya dükkanına uğradım, oradan da diğer eksikleri tamamlayarak eve geldim, mobilyaları istediğim rengi olmadığı için ertesi gün getireceklerini söyleyerek, sadece halıyı getirdiler. Beyaz eşyacı daha pratikti, hemen herşeyi yolladı, montajı yaptı, hatta digiturk'u bile kurdu. digiturk yalnız yaşayan kişinin afyonuydu.
--spoiler--
[ Sözlük'te bulunan "Neden Evlenmedim" kitabına ait yazılar, ek yazılar ile birlikte yaz başında aynı isim ile basılacak. Bu nedenle yazıların buradan yayınını durdurmak durumundayım. Anlayış göstereceğinizi umuyor, ilginiz için teşekkür ediyorum. Eksper Mental ]
ya bak şimdi. insan aslında basit yaşamı olan bi varlık.
yaşadığın yerde, ihtiyaclarını giderebileceğin dükkanlar, biraz kalabalık, bi kaç arkadaş ve ortalama bir evin varsa gerisine alışırsın.
hatta biraz kalınca bağlanırsın bile.
An itibarı ile 72 gün olmuş. Ankara'dan izmir'e işim gereği taşındım. Bütün dostlarım, arkadaşlarım ve ailem ise Ankara'da. Haftanın 6 günü çalışıyorsun gün içinde konuşacak sohbet edecek insan yine iyi kötü oluyor da.. Akşam saat 6 dan uykuya kadar olan süreç içerisinde, ve pazar günleri sanki cenaze evinde gibiyim. Kendi cenaze evim. 7 8 seneye yakındır televizyon izlemezdim şimdi ise televizyon karşısında uyuyakalan memurlara dönmüş gibi hissediyorum kendimi. Bazen kendime de acımıyor değilim. Ama elden ne gelir ki? Artık insanlara güvenemez olmuşuz veya insanlardan ne gördüysem artık insanlara hemen ısınamıyorum eskisi gibi. Alışıyorum sanki zaman geçtikçe bu duruma.
Hayattaki en zor şeylerden biri olarak tanımlayabilirim. Bilmediğin bir çok yer, tanımadığın onca insan, benimsemek istemediğin farklı farklı kültürler..
şu an içinde bulunduğum durumdur. tam kesin değil ama izmir e taşınacağız ailecek benim için nasıl bir etki yaratacak çabuk alışabilecek miyim bilemediğim durumdur.
