çarşambadan da başlanmaz ki, neyse yine pazartesiyi bekleyeceğim anlaşılan...
--spoiler--
artık akşamları kahve ve kitap keyfi yapıyorum ve işaret parmağını şakağıma dayayıp, bir büyük yudum daha kahve alıyorum ve düşünüyorum... işte huzur.
sabah işe gitmeden önce 25 dakika kültür fizik, oh mis gibi hava, ne güzelmiş yaşamak.
yatağımı toplamayı ihmal etmiyorum, ah vatsap mesajı geldi, yakin arkadaşım kızı nera eva vera'nın kahvaltı vidyosunu atmış, çok şirin ve çok zeki çocuk gerçekten...
tükandayım. yeşil elma ve bol su ile güne başlama keyfs...
--spoiler--
insan hafızasını silemediği sürece na mümkün olan olay. defalarca şehir değiştirdim. geçmişte ki insanlarla bağımı kopardım. sonuç? kafamda ki anıları silemediğim için yine hep mutsuz oldum kafam dönüp dolaşıp beni tekrar tekrar geçmişte yaşattı.
kuşkusuz türkiye gerçeklerinde küçük keyifler bile pahalı olduğundan çoğu zamanın evde geçeceği bir hayata başlamaktır. ne hayali ? ne tatili ? ne amerikası ?
lisans alanımdan farklı bi alanda yl yaparak yeni bi hayata başlamaya çalıştım, herkes lisans alanımla yüksek lisans alanımı birleştirerek bi tez ortaya koymamı söyledi, reddettim. Ama ben Arapçayı bırakınca o da beni bırakır zannettim, olmadı.
istanbuldan taşınma ihtimalimiz vardı, çok heyecanlıydım. Orada farklı şeyler yapacaktım arkadaşlarımdan uzakta. Yeni insanlar tanıyacaktım, kurslara gidecektim, bol bol yüzecektim, olmadı.
Tırnaklarımı yolmayı bırakınca bi şeyler değişir zannettim, olmadı.
Şimdi ise lanet tezimi yazınca farklı bi hayatım olacak, bir stk’da işe girerim, Almancamı hallederim, ud kursuna giderim diye hayaller kuruyorum, bunların hepsini yapsam bile hayatım yine aynı kalacak, yine bi şeyler olmayacak.
Bu en güzel başka bir ülkeye yerleşerek yapılır.
Kimseyi tanımazsınız, dilini bilmezsiniz. Herkes, aileniz, arkadaşlarınız artık yoktur. Tek başınıza yeni bir hayata başlarsınız. Zordur. Değer mi? Bilinmez, ancak zaman gösterir.
Uzun uzun yazıp anlatmak istiyorum lakin sözlü anlatırken bile bazı yerlerden kısmama rağmen iki buçuk saat sürüyor. o yüzden şimdilik burada özet geçiyorum.
hayatımı adadığım kadından ayrılıp 25 yılımı geçirdiğim, hüzünlerimi, sevincimi, eğlencelerimi yaşadığım ve daha sonrasında barınamadığım şehrimden, bir ay boyunca plan yaptıktan sonra işlerimi ayarlayıp istanbul'a geldim. 1 yıl evli ablamda kira vermeden sığıntı hayatı yaşadım. Şu an ki Suriyelilerin durumu gibi bir durumum vardı o dönemler. 1 yıl içerisinde hatunun bana soktuğu borçları kapadım. babam rahatsızlanınca şehre geri dönmek zorunda kaldım. şehre geri döndükten 3 ay sonra babamı kaybettim. babamı da kaybedince artık planlarımda askerlik vardı. babamı kaybettikten 1 gün sonra askerlik yerim açıklanacaktı. hemen askeriyeye gidip durumumu anlatıp ileri bir tarihe aldırmak zorunda kaldım. beni 6 ay sonrasına attılar. yani kasım celbine denk geliyordu bu. o süre zarfında bulunduğum şehirde çalışmam lazımdı ve 6 ay boyunca boş beleş çalıştım. biraz da olsa para biriktirip askere gittim. Biriktirdiğim para 3 ay yetti. her çarşı iznime çıktım ve her çarşı iznimde sarhoş bir şekilde askeriyeye döndüm. bir şekilde bitti askerlik. istanbul'a gelip evli ablamda 1 hafta kaldım. 1 haftada şehrime dönüp çocukluk arkadaşlarım ile görüştüm. orada da geçirdiğim 1 haftadan sonra tekrar istanbul'a gelip işe başladım. 3 ay daha ablamda suriyeli hayatı yaşadıktan sonra askerde tanıştığım bir arkadaşım mersinden istanbul'a geleceğini söyledi çalışmak için. Benim için bulunmaz bir nimet gibiydi. konuştuk ve anlaştık. planlarımıza göre 3 ay para biriktirip eve çıkabilecektik. Planlarımızı harfiyen uyguladık ve şu an son 3 aydır o ev arkadaşım ile istanbul da yaşıyorum.
tek yaşamak hayalimdi. Evet, belki ailem kalmayınca bunu başarmak daha kolay oldu. Tek yaşamanın en büyük zorluğu çok fazla yalnızlık çekmek. iliklerime kadar hissediyorum.
seni çağıyorum sesime
bugün yırt bu geceyi baştan sona dolaş tüm şehri
bütün sokak lambalarını yak
bütün kapıları çal herkes uyansın
bir müjde olsun içinde senden birşeyler olsun
bu gece şehir uyumasın
bu karanlık
bu şehir
bu gece
bu son olsun...
Bir arkadaşım var (bu sefer gerçekten arkadaşım) Boğgaziçi ekonomi mezunu ve bankacı kendisi; o kadar bunalmıştı ki takım elbiselerden, kravatlardan, müdürlerin önünde kafa sallamaktan... abisiyle karar aldılar, memleketlerindeki büyücek bir evi satıp Trakya'da yemyeşil bir meyve bahçesi satın aldılar. içindeki kırık dökük evi yine allayıp pullayıp küçük bir villa yaptılar. Şimdi on beş gün o on beş gün abisi duruyor orada.
Yani On beş gün istanbul'un tüm nimetlerinden yararlanıyor, kendini kasmadan finans bilgisini değerlendirebileceği işlerde çalışıyor, sinemasına, festivaline, barına gidiyor, bir sonraki on beş gün yeşillikler içerisinde kitaplarla, filmlerle, hayvanlarla kucak kucağa yaşıyor.
Ailesi, ingiltere'de Master yapmasını, sonra da ABD'ye yerleşmesini ve ileride dev bir CEO olmasını beklerken, adam bütün bunları elinin tersiyle itti. Annesinin ayılıp bayılmalarına, babanın tehditlerine hiç aldırmadı.
Şimdi mi? çok mutlu, yüzünden renk damlıyor, ben burda sinir krizleri geçirirken o karşımda sakızını çiğneyerek haftaya hangi köyde sabah kahvaltımı yapsam diye plan tasarlıyor.
