unutulması mümkün olmayan histir, özellikle çocuklukta. onu gözünüzün önünden ayırmak istemezsiniz, giymeğe kıyamazsınız ama giymek için de can atarsınız... hey gidi.
basligi okuyunca bile duygulanip az kalsin aglicak oldugum konudur..
fakirdik eskiden. aslinda cokta fakir degildik ama kardesimin hastaligi yuzunden babamin tum maasi oraya giderdi az kanaat bir para ile gecinmeye calisirdik. annem babam bayramdan bayrama ayakkabi alirlarsi bize. bi bayramda bide eskidiyse eger kisin giyilicek bi kislk ayakkabi.
bayramdan 3 gun once alinirdi ayakkabilar. 3 gun boyunca kedininin ete baktigi gibi bakardim ona giyemezdim bayramdi cunku onun icin alinmisti temiz olmaliydi.. eger para kaldiysa yeni alinmis pantalonla o gun arkadaslarima gosterir edasiyla giyilmeliydi cunku.
arife gunu yatarken bas ucuna konulmaliydi. sabah kalktiginda hemen evin icinde baslanmaliydi giyinmeye.. oyle buyuk bir cosku sevinc olurduki bayram sabahi. simdiki trilyonlara yada dolabimdaki 7-8 cesit ayakkabiya asla degismem...
onu acilmisti bi keresindede aldigim ayakkabinin. hemen ertesi gunu.1 hafta boyunca sandaletle gitmistim okula. 5.sinifta idim herkes dslga gecmisti o hafta sandaletle okula geliyor diye. oturup gizli gizli aglardim evde. diyemezdim annemede. bilirdimki gider kiyamaz alir o haftaki mutfak masrafini verirdi ona...
hep bir kotu olurum aklima geldikce tipki simdiki gibi..
simdi maddi durumumuz gayet iyi dolabm ayakkabi dolu begenip giymiyorum.. ama o sandaletli saf cocuguda ozlemiyor degilim..
