ruhları kaplayan karanlığın getirdiği bir atmosferde doğan, büyüyen, gelişen bir nesil müslüm gürses'in, ferdi tayfur'un, orhan gencebay'ın arebesk şarkılarıyla bütünleşti. kimimiz "kıro" dedik onlara, kimimiz "jiletçi", kimimiz "adam gibi adam" ya da "gariban". ama büyük çoğunluğu için geçerli olan bir takım kavramlar vardı: ezilmişlik, cehalet, eğitimsizlik ve en önemlisi aşk acısı, aşka duyulan büyük özlem, sevgilinin tanrılaştırılması...
her ne kadar günümüzde pop kültürünün hakim olduğunu düşünsek de, aslında arebesk kültürü farklı isimlerle hala devam ediyor. peki kimdir bu yeni arebesk kültürünün "baba"ları? mesala mustafa ceceli... ya da soner sarıkabadayı... şarkılarının tarzı da, melodisi de, sözleri de yepyeni bir arebesk kültürünü yansıtıyor aslında. bu tarz şarkılar için de, şarkıcılar için de klasik arebeskle aynı temel kavramlara uyan insan profilleri var çünkü.
çok fazla farkında olmasak da arabesk kültürü hala değişmedi aslında ülkemizde. çünkü kültürümüz değişmedi, çok farklı biçimlere bürünmüş olsa da... bu "değişim geçirememe" durumu olumsuz bir anlama da gelmiyor tam olarak. amerika'da country kültürü nasıl devam ediyor... merle haggard yerine taylor swift var... ama temel öğeler aynı... bizde de arebesk kültürü öyle...
