Bir anne mutfakta, imkansızlıktan gün boyu yemek yiyemeyen üç çocuğu için bir şeyler pişirmek istiyordu. Evde kırıntı ekmek ve bir avuç bulgurdan başka bir şey kalmamıştı. Anne tencereye su koyup bir avuç bulguru da, içine ekledikten sonra çaresizce tencereyi karıştırırken, bir taraftan da, gözyaşları içinde aç çocukları ve çaresizliği yüzünden ağlıyordu.
Bu halde, ne kadar zaman geçti kendisi bile farkında değildi, birden en küçük çocuğunun eteğini çekiştirip, '' anne yemek hazır olmadı mı?, çok acıktım. Demesiyle irkildi ve '' evet kızım yemek hazır hadi kardeşlerini çağır ve sofraya geçin'' dedikten sonra birlikte sofraya otururlar. Anne, kendisinin de aç olmasına rağmen, tüm yemeği çocukların önüne koyar ve ben tokum siz açsınız hadi yemeye başlayın der. Çocuklar açlığın yol açtığı büyük bir iştahla yemeği bitirler. Günlerce sağdan soldan topladığı kırıntılarla çocuklarını doyurmaya çalışan annenin ağlamaktan ve açlıktan artık göz pınarları kurumuştur.
Uzun süredir, ilk defa ağlamadan çocuklarının önüne koyduğu bir yemek yapmıştır. Çocuklar Yine büyük bir iştahla bitirir yemeklerini. lakin çocuklardan bir tanesi ''anne önceki yemeklere kattığın o güzel şeyden katmamışsın bu sefer der. çocuk haklıydı, anne ise şaşkın!! evet yemekte gerçekten bir şeyler eksikti, o da bir annenin çocukları için fedakârca akıttığı gözyaşlarıydı.
