"Şu mu var? Yemem. Bu mu var içinde? Asssla! Ben peynir yemem, sadece erimiş kaşar yerim, fasülye yemem, şunun kokusuna bile dayanamam bunun adını bile söylemeyin"
Lan deli oluyorum deli deli! Bu insanların çoğunun dikkat çekmek için böyle yaptığına eminim. Yani ne olabilir ki? Çok uç bir tadı olmadıktan sonra bir yiyecek ile nasıl bir travmatik ilişki kurulabilir? Peynir sana tecavüz mü etti? Maydonozla mı dövdüler seni? Ne lan bu tripler?
Her şeyi tabii ki sevmek zorunda değiliz, benim de hiç sevmediğim yiyecekler var, ama açsam ve sadece o yiyecekler varsa, ya da faydası için yiyorsam yerim bir şekilde, ne o tripler yani kafayı yiyorum.
Kereviz yemem. Geçmiş olsun, dövseniz yemem. O lanet bitki patates taklidi yaparak başka bir bitkinin sırtından kazanıyor. Her lokmada bir patates umudu, her lokmada bir hayal kırılığı...
Artık yeter.
Önüne gelene evet demeyen, yemek zevkine sahip olan insandır.
Mesela kuru fasulyeyi, nohutu, pilavı açlıktan ölecek olsam da yemem.
Ne iğrenç ya, nefret ediyorum.
Damak tadına önem veren insan, yemez bu 3lüyü.
Bir de Allah aşkına pilavı kaşıkla yemeyin.
taştan yumuşak, necasetten ırak ne buldunsa yiyecen hacı. bazı yemeklere damak tadının alışması için sevmeye sevmeye de olsa 3-4 sefer o yemekleri yiyerek onlara şans verilmesi lazım. sonradan tatları güzelleşiyor.
mesela, hayatında hiç maydanoz yememiş bir insan için maydanozun tadı tek kelime ile iğrençtir. tabi biz milletçe maydanozu salatalarımızda, yemeklerimizde bolca kullandığımız ve çocukluktan alıştığımız için bize göre maydanoz çok lezzetli. onu hiç denememiş, bir şans vermemiş olsaydık bu tadı asla alamayacaktık.
yemek seçmek, şans vermemek ve ön yargı demektir. ne kaçırdığını hiç mi hiç bilmemek demektir.
aslında böyle insanların hali, onlarla bir yola yada bir tatile çıkınca ve özellikle de yabancı bir memlekete gidince acınası bir hal alır. yemek için bir şeyler bulmakta çok zorlanır bunlar ve çoğu zaman bu müşkülpesentliklerinden dolayı aç kalırlar. sonunda bir kuru ekmeğe, bisküviye, hazır keke ve sair tırıvırı bir yiyeceğe talim ederler. mis gibi kiremitte alabalık dururken, top kek yerler. yazık günahtır bunlara.
ben.
tavuk yemem, balık yemek, et yemem, köfte yerim. ıspanak yemem, karnı bahar yemem, barbunya yemem, patates yemeği yerim. yumurta yemem, sosis yemem, sucuk kırk yılda bir tostla belki...
yemek seçen, insan anne ve babanın aşırı şımartılması sonucu mızmız tabir edilen çocuk tipleridir. ağaç yaşken eğilirmiş denen bir tabir vardır. çocuğu küçüklüğünde nasıl eğitim verirsen öyle gider.
bunun sonucuna anne ve baba katlanacaktır, çünkü ektiğini biçmişlerdir çocuk takımına yeri geldiği zaman, tokadı vuracak haddini bildireceksin. bu tip çocuklar şayet erkek olursa askere gittiği zaman süt kuzusu gibi olur ve kesinlikle hiçbir yemeği seçmez.
ince bel cam bardak çay içen genç askerde sac bardağa alışmak zorundadır, başka çaresi de yoktur. çocuk şayet kız ise babasının evinde el bebek gül bebek büyüyen kız çocuğu kocasının evinde tutumlu olmak zorunda olup yemek seçme seçeneği kesinlikle olmaz. hele kocasının işleri bir ters gitsin eskiden aşırı yemek seçen kız evinde bir kuru ekmeğe muhtaç olur. aşırı yemek seçmek hiçbir zaman, iyi değildir. şu olay unutulmamalı vatandaşın bazıları pazardan arta kalan sebze ve meyve ile toplayıp karınlarını doyurmaktadır. aşırı titiz davranıp çocuklarınızı çıtkırıldım denilen tabirle büyütmeyin. savaşçı büyütün, zorluklara alışsın en kaliteli çocuk böyle büyütülür.
güzelliğin bütün olduğuna inanan kimsedir. yemeğin tadının güzel olması onu yememiz için başlı başına bir sebep olamaz. görüntüsü ve özellikle de kokusunun kötü olması yemek seçen insanın en sağlam gerekçeleridir.
yokluk görmemekle hiç alakası olmayan insandır. şimdi mesela örnek olarak gösterilen sebzelerden bamya yokluğu, fakirliği ifade eden bir sebze mi ? ya da taze fasulye ? bunların kilosu kaç para haberiniz yok herhalde amk.
