insanın var olduğunu, hayatına devam etmesi için aslında ne kadar anlamlı bir amacı olduğunu anladığı an...
bir telefonla geldi müjdesi...
abim telefonda yaklaşık bir yedi ay sonra amca oluyorsun dediği an pek bir şey hissetmemiştim...
yine bir telefonla geldi ikinci müjdesi...
elifdi nazdı... aramızdaydı...
yine fazla birşey hissedememiştim...
ama onu ilk kez kucağıma aldığım anı asla unutamıyorum...
o an anlamıştım ne tür bir mucize olduğunu...
olağanüstü bir mutluluktu...
sanki benim öz kızım gibiydi...
elifnazdı..
dünya güzeliydi...
daha ilk sözcüklerini söyleyemiyor ama şimdiden içimde bir his var bir müddet sonra amca amca amca diye arkamdan seslenecek...
işte o an neler hissedeceğimi şimdiden kestiremiyorum ama çok iyi biliyorum ki benim için üçüncü müjdesi olacak... ve hayatımın en mutlu anlarından biri olacak...
onu ilk kucağıma aldığım zaman hayatımın artık daha anlamlı olduğunu hissetmiştim...
yiğeni olanlar bilirler..
kendi çocuğum olsa bu kadar severim heralde...
dünya güzelim...
prensesim...
bıdığım benim...
elifim nazım...
SENi SEViYORUM....
