hiçlik mertebesindeki duruşunu izliyorum çocuk.
bazen de gözlerimi kapatıp, dinliyorum.
şimdiki zamanıma kattığı bir anlamsızlık var yalnızlığının.
o kadar ki, kapıyı çarpıp gitsen, yalnızlığına eşlik edecek tek şeyin kapı gıcırtısı olacak olması içlendiriyor beni.
fenerbahçemin yenilmiş olmasının da payı büyük bu durumda fakat gene de yüreğimi parçalayan bir haller var senden tarafta.
varlığının sözlük aynasındaki yanması olan yalnızlık silüetine bir çare bulmalı.
manidar bir entry ile selamlamak mı seni? yoksa acınası bu hiçliğin gözlerinin içine uzunca bir süre baktıktan sonra, yere tükürüp çekip gitmek mi?
her halükarda kaybeden, seni yalnız bırakmış bu insanlık olacak ne de olsa.
değiştirdiğin nick ile titremeli, kendine gelmeli!..
sonra da kim bu kendini bilmez demek yerine, neşelenmeli..
(bkz: tekrar hoşgeldin)
