her gittiğim yerde akıllanmadan mantarlı tortellini isterim tabi onun gelmesini beklerken dakikaları hatta saniyeleri sayarım geldiği an gömülürüm çok hızlı yerim ve uyuyana kadar midemde sanki o mantarlar canlanmıştır yerimden kalkamam her defasında "sıçarım lan böyle işe yemiyorum" diyip yine bi cafeye gittiğimde aynı senaryoyu yaşarım ve sonu yine hüsran...
