Uzun yıllar önce izlediğim ve geçenlerde de aklıma nerden geldiyse bir daha izlemek istediğim bir trt dizisidir. Kızlı erkekli karışılık oturulan bir öğrenci evi, çocukları olmayan sevimli bir ev sahibi çift, üniversite okuyan bir grup kız ve erkek öğrenci topluluğu 7 numaralı evde toplanmışlardır. Yanlış hatırlamıyorsam, aklımda kaldığı kadarıyla ingilizce öğretmenliği, matematik, mühendislik gibi bölümler okuyanlar vardı. Kızlar biraz daha sosyetik, erkekler ise sanırım kırsal kesimden gelen gençlerdi. Amaç da zaten sanırım bu iki farklı sınıfın sentezini sıcak, komik, eğlenceli bir şekilde yansıtmaktı. Ne güzel günlerdi be sözlük.
keşke onlar gibi üniversite okusak,her gün okula gitsek,kendi memleketimizden aldığımız şeylerle aynı evde ortak bi kültür oluştursak felan.şimdi hatırladm o diziyi ve üniversite hayatlarına özendim.
ne güzel diziydi ya diyip tekrar izlemeye niyetlendiğimde kötüymüş be dediğim dizi.
o zaman neden o kadar güzel geldi bilmiyorum ama geri dönüp izlediğinizde aynı tadı vermeyecektir diye düşünüyorum. çok tatlı bir dizi müziği vardı.
yeri asla dolmayacak olan dizi. en azından benim için öyle. şimdiki diziler yedi numaranın havasını vermiyorlar. çünkü dizlerde samimiyet yok, izleyiciye kattığı hiç bir şey yok. zenginlerin, yakışıklı erkeklerin, güzel kadınların şaşalı hayatlarını dizi yaparsan tutmaz tabi. halkı anlatmalısın dizilerde. belli bir zümreyi değil.
son olarak : sevda ne kadar büyükse, insan o kadar büyür, çoğalır.
hayal meyal hatırladığım dizidir. ama bizim evin hallerini hiç unutmam. ilkokula gidiyordum. yamulmuyorsam pazartesi akşamları bizim evin halleri olurdu ve ben okuldan geldiğim gibi ödev yapmaya kıpınırdım. bizim evin halleri başlayana kadar bitirip rahat rahat izleyebilmek için.
