eğer o yedi kişiden biriyseniz hayatınızın geri kalanını vicdan azabıyla geçirmenizi sağlayacak eylemdir.
bir kaç sene önceydi. üniversite sınavına girmek için evden çıkmıştım. sınava gireceğim okul 2 vasıtayla gidilebilecek kadar uzak olduğu için erken çıkmıştım evden. okula vardığımda sınava 1 saat vardı daha. sigara içmek için okulun dışına çıktım, ve tartışan 2 kişiyi gördüm. fazla hararetli olmadıkları için müdahale etmek istemedim. bir süre sonra birbirlerini itip kakmaya başladılar ben de ayırmak için araya girdim. uzun boylu olan beni savurmak için hamle yapınca daha sıkı tuttum onu. sonra diğerinin arkadaşları gelince de hep birlikte çocuğa vurmaya kalkıştılar arada olduğum için kaçma fırsatı buldu çocuk. ve çocuklar gözlerini bana diktiler...
yapılacak bir şey yoktu sonumun kötü olduğunu sezebiliyordum. daha önce çok kavga etmiştim fakat kalabalıklardı. 6 senelik boks hayatım biteli, lisansım yanalı iki ay olmuştu dolayısıyla kavga etmemem için bir sebep de yoktu. ben durumu izah etmeye çalışırken suratıma doğru bir yumruğun geldiğini gördüm. ani bir refleksle kendimi geri çekerken sağ elimle de burnuna sert bir şekilde vurdum. geri dönüşü yoktu artık...
sonra bir iki kişiye daha vurdum. vurduğum düşüyordu fakat kalkınca tekrar üzerime geliyorlardı. kafamın arka kısmında feci bir acı hissettim. sonra da düştüm zaten. yüzümü korumak istesem de sırtıma gelen darbeler elimi sırtıma götürmemi sağlıyordu. ve yüzüme bir darbe daha. çevredekiler ayırmaya geldiklerinde yüzüm kan içindeydi. kafamın arkası da kanıyordu dikiş atılacak kadar büyük değildi yara...
sonra çevredeki esnaflardan biri bir damacana getirip başımdan aşağıya doğru tuttu. yüzümü yıkadıktan sonra da sınav için girilen kuyruğun bittiğni gördüm. adama teşekkür edip okulun bahçesine doğru koştum. sınav başladı ve bitti. acıdan dolayı pek iyi geçmemişti.
aradan bir kaç ay geçti. bir kaç arkadaşımla anlaşmıştık nevizadeye gitmek için. derken otobüste çocuklardan birini gördüm. arabadan iner inmez peşinden inecektim zaten fakat inmiyordu. son durak taksim e gelince indi bir kaç adım atmadan tuttum kolundan kendime çevirdim. tanımadı beni 'buyur bilader' dedi. aralarındaki en kalıplı olandı o. hiç düşünmeden yumruğu salladım buna. düşünce millet ayırdı çocukların yanına gitmek için yola koyuldum.
derken bu yanına bir arkadaşını alıp beni takip edip gelmişler nevizadeye kadar. olayın koptuğu yer... beni tek sandığı için arkamdan bağırıp üzerime koştular. ilk hamleyi yaptıktan sonra geri çekildim ve arkadaşlarım bu ikisini hastahanelik edinceye kadar dövdüler. tutamıyordum arkadaşlarımı. sonra karakolda bulduk kendimizi.
komiser, çocuğun burnunun ve elmacık kemiğinin kırıldığını, yanındakinin kaburgasının çatladığını söyleyince başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. ölümüne nefret ettiğim birine üzüleceğim aklıma gelmezdi. şikayetçi olunmamış olay büyümesin diye. annesinin ilk gördüğünde vereceği tepki belirdi birden gözümde. annemin ben eve döndüğümde verdiği tepkiler hiç normal değildi çünkü. günlerce ağladığı oluyordu. ama iş işten geçmişti artık. arkadaşarım her ne kadar bu duruma üzülmese de ben vicdan azabı çekiyordum ve hala çekiyorum. keşke tek başıma olsaydım diye söyleniyordum durmadan.
o gün bu gündür eğer biriyle varsa bir derdim kendim hallediyorum. hayvanlar bile hemcinsleriyle kavga ederken tek başlarınadırlar. siz siz olun sizden savunmasız birine asla vurmayın.
