Yaşamak, bir martının kanatlarını çırpmasına benzer. O bembeyaz tüyleri altında özgürce süzülmek. Kimi zaman bir simit parçası için vapur peşinde olmak, kimi zaman da bir uçtan bir uca öylece uçmak. Bazen de denizin üstünde öylece olan-biteni izlemek. insanlar o martının varlığından bihaber. Hep derdim sana: martılar uçuyorsa gökyüzünde hala, yaşıyoruz demektir. Sen de yaşa. Bir martının tüyleri kadar hafif ve bembeyaz.
"cunku bu benim secimim degildi".
karamsar bir baslangic gibi gorunsede gercek bu.
e madem geldik dunyaya , bir daha mi gelecez dunyaya diyerek, yasayin ve yasatin.
bir gıda mühendisi arkadaşımla yemek yerken tatlısını çatalına batırmış tam ağzına atacağı sırada "congolos neden kanser olmadığını biliyor musun dedi" ? bende şaşkın bir şekilde "hayır bilmiyorum neden kanser değilim dedim", oda "normal şartlarda olmamız lazım, hayatımızı yediklerimizle, içtiklerimizle, bağımlılıklarımızla, duygularımızla kanser olup ölmek için o kadar ideal hale getirdik ki", dedi.
sürekli bir direnç var insanda yaşamak için, bu bir içgüdü. ve fakat sorun şu ki içgüdüleri ve doğası ile bu kadar çatışan başka da bir varlık yok..
