Durakta duran otobüse yavaş yavaş yanaşıp, tutuna tutuna binmeye çalışan yaşlı amcaya gözüm çarptı. Elinden tutarak binmesine yardımcı olmaya çalışırken kafamdaki derin düşünceler de buna eşlik etti. Bu durum onun üzerinde o kadar doğal duruyordu ki; amcanın yıllardır kabullendiği şeyi ben bir anda sorgulamaya başladım. Niye bu kadar duruma alışmış davranıyor ki? Sanki gökten bu haliyle düşmüş gibi. Sanki bir zamanlar okul duvarlarından atlayan, top peşinden saatlerce koşan, bir çuval çimentoyu tek başına kaldıran o değilmiş, daha önce hiç genç olmamış gibi...
