dedem öleli 4 sene oldu sanırım.. anneannem dedemden başkasıyla konuşmazdı bile. o kadar bağlıydılar ki. dedem anneanneme bebek gibi davranır, elinin tutmaması sebebiyle yemeğine kadar yapardı.gece öyle güzel uyurlardı ki.. dedem arkasından anneanneme sarılır ellerini tutardı. ölüm geldi.. uzun sürmedi benim gözümde.
anneannemin o kimsesizlik duygusunu o an, dedemin yerde sonsuzluğa uzandığı o an gördüm..
öldü bir kere..
ölmek ne garip şeydi.. yok olmak..
tarifi olsaydıda anlatsaydı o içinde kopan fırtınaları anneannem.. günler tarifsiz acılarla geçmek için sıraya girmişti. 4 sene acıyla geçen bariz bir yanlızlık. artık sıranın ona geldiğinin farkındaydı anneannem.. ilk defa zaman aleyhine işliyordu. herkesin öyleydi aslında..
kimseyle konuşamıyor sadece son nefesinde delicesine ibadetlerini yerine getirmeye eksiklerini tamamlamaya uğraşıyordu. yapılası en güzel çabaydı..
zaman zaman sessizce ağlıyor, bazan yutmaya çalışıyordu boğazandaki düğümü, hissetmek güç değildi.. kocasını özlüyordu, bunu yoldan geçen bir insan bile fark ederdi..
bir gece sesiyle uyandım, ağlıyor konuşmaya çalışıyor yapamıyordu..
hasan adını duyuyordum arada, bu daha fazla ağlamasına sebebiyet veriyordu.
gittiği için kırgındı hala ona ama elinden hiç birşey gelmiyordu ki.
eli tutmuyor gözleri büyük bir miktar görmüyor bacakları basmıyor yüksek tansiyondan yerinden kalkamıyordu.
melek gibi odanın bir köşesinde oturup saatlerce tesbih çekiyordu.
özlemi dedeme miydi yoksa allah'a mı kimse bilmiyordu ama büyük özlemler içinde yüzüyordu.
şimdi nerede mi? yattı uyuyor sanırım. belkide dedemin arkasından sarılması için dua ediyordur allaha..
