gün içinde başımıza gelenleri, duygu ya da düşüncelerimizi sosyal paylaşım sitelerinde paylaşmaktır.
günümüzde çoğumuzun yaptığı eylemdir. oturup ciddi ciddi düşünülmesi gereken bir durumdur. içten içe iletişim sorunu olmaya başlar zamanla.
insanoğlu olarak içimizi dökmek rahatlamak zorundayız. kah yüz yüze konuşarak kah yazıp çizerek. ancak gelişen teknoloji bizi uzaktan iletişim kavramına itmektedir her geçen gün. bu durum hayatımızı kolaylaştırsa da dezavantajı da vardır. eski sıcak samimi sohbetlerin, jestlerin, mimiklerin yerini hiçbir zaman tutamaz.
nedeni nedir bilinmez: teknolojiye-çağa ayak uydurmak mı, yaşamımızı kolaylaştırmak mı, yalnızlık mı, yaptıklarımızı yaşadıklarımızı paylaşma zorunluluğu mu ya da tamamen farklı bir sebep mi?
sanırım cevabımız yalnızlık zira sevdiklerimizle, arkadaşlarımızla birlikte vakit geçirirken bile yaptıklarımızı biran önce sosyal ağlarda paylaşmalıyım düşüncesi mevcuttur çünkü toplum içinde bile yalnız hissedip bir şeyleri kanıtlamak zorunda hissediyoruz sanırım kendimizi. tamamen saçma bir şekilde mantıklı bir nedeni olmadan neredeyse her anımızı paylaşmaya çalışırız.
bu durumun sonu nereye varacak merak ediyorum. eğer böyle devam ederse yakın gelecekte birbirimizle iletişim kuramama problemi vücut bulacak düşüncesindeyim. çünkü konuşarak bir şeyleri çözmeye çalışmıyoruz, sitemlerimizi neşeli anlarımızı öfkeli anlarımızı leb demeden leblebiyi anlamak gibi sosyal platformlara döküveriyoruz. susup içimizde kalanı yazıyla, resimle ya da videolarla kendimize ait sayfalarda sergiliyoruz.
yaşadığımız gerçekleri yapay dünyaya sunuyoruz. eskinin sıcak muhabbetlerini mumla arıyoruz sonra. en samimi en sıcak sohbetler kahvelerde ya da cami bahçelerinde oturup çayını yudumlayan üç beş belli yaş üzerindeki amcaların muhabbetleridir dikkat ederseniz. imreniyorum onlara. teknoloji yok bir şeyleri ispatlama niteliğinde söylemler ya da paylaşımlar yapmalıyım hissiyatı yok. yalnızlıklarını birbirleriyle sohbet ederek gideren hoşsohbet insanlardır onlar. imkanınız olursa sohbetlerine misafir olmanızı tavsiye ederim. ve böyle bir ortamda bulunma şansını olursa şayet günümüzle bir kıyaslayın lütfen. onlar mı daha mutlu biz mi?
sabah gördüğüm başlıktan esen bir yakınmaydı sadece sözlük. belki yanlıştır belki düşündüklerimi ifade edememişimdir belki de saçma gelecektir çok kişiye ancak bana göre bu şekilde devam edersek yakın gelecekte ciddi düzeyde iletişim problemi olan bir topluma sahip olacağız.
ara ara da olsa teknolojinin kucağından çıkıp birebir iletişim yoluyla hoşsohbet tadı almalıyız, doğayla baş başa kalıp kendimizi dinlemeliyiz.
not: eğer karmakarışık kafanızı bulandıran bir yazı olmuş ise affola değerli vaktinizi ayırdığınız için seri eksi verebilirsiniz.
Bir insan neden kendi çapında yaşadıkları sanal aracılığıyla dünyaya açıklama ihtiyacı duyar? veya çekindiği fotoğrafları videoları dinlediği müzik grubunun şarkılarını neden insanlara aktarma hissi duyar? sürekli neden diye cevap arıyorum. bu paylaşma ihtiyacını kendimde göremiyorum, yaptığım şeyleri sanki zorunluluktan yapıyomuşum gibi hissediyorum. toplumumuzun birçoğunda dile getirilmese de bastırılmış bi şekilde vardır bu duygu. sürü psikolojisi oluyo halkımızda. şuan nereye bakarsanız görürsünüz batı işgalini, kültürel yönden özenmeye çalıştığımız insanların esiri oluyoruz. örnek veriyorum ingiliz bayrağı taşıyan pantolon, t-shirt vs.. kullanan insanların bunu hangi duyguyla yaptığını hep merak ederim. ailesi katı milliyetçi yada dinci bilemeyiz orasını, çocuğu batıllıaşmış kültürümüzün etkisine kapılmış birer soytarı gibi dolaşması bana hiç samimi gelmiyo. bunun arkasında görebildiğim en mantıklı sebeplerden birisi internet ve akabinde sosyal platformlar. facebook, tumblr, twitter gibi özenti heveslerin yaygın olduğu paylaşımlar. bu medyalarda insanlar saçma sapan tutkulara kapılıyo, zevk almadığı şeyleri sırf farklı olduğunu ima etmek için yapıyo ve marifetmiş gibi sosyal ağlarda dünyaya paylaşıyo. birşeyler öğrendiğini dile getirip insanları küçük görmek artık yeni neslimizin benimsediği anlayışlar içine girdi. biraz daha sosyal görünme tutkusuna hep küfür ederim ve şu lanet zorunluluk hissi yüzünden bu bağlantıdan kopamam. bu yüzden üzülen zarar gören insanlarla aynı düşünceyi taşıdığımı düşünürüm, yanlışımda olabilir tabi.
