tipik bir türk insanı eğilimidir. bilhassa, amir konumundaki biriyle yaşanan gerginlik ya da kavga arkadaşa nakledilirken, aslında üst pozisyonundaki kişiye söylenmemiş ve asla da söylenemeyecek bir takım sözlerin söylendiği, bol bol ayar verildiği iddia edilirken, bir yandan da, kavga o anda yeniden yaşanıyormuşçasına ses tonu yükseltilir, kaşlar çatılıp, gözler iyice belertilir.
- ama herife nasıl bağırıyorum bir görsen... ağzını açıp tek kelime edemedi... başını eğmiş, öyle bakıyor sadece.
+ ee utanmıştır tabi, baş önde...
- yok len. ben yumruktan sonra yerden kalkamadım, herif bana bakmak için başını eğdi.
+ öfff be abi, ben de sandım ki...
- ama nasıl bağırıyorum bi görsen...
+ abi siktir git lütfen ya.
- sonra çarptım kapıyı çıktım..
- abi sen orgeneralin odasına nasıl girdin ki..
- bizim bölük komutanı orgeneraldi oğlum..
- peki kapıyı niye çarptın adamın suratına..
- kafayı takmıştı bana lavuk.. devamlı üç beş nöbeti yazıyodu..
- abi sen rütbeleri bildiğinden emin misin..
- bilmezmiyim lan.. er, onbaşı, orgeneral, yüzbaşı..
altta kalmış olmanın içten içe yaşattığı ezikliği; olayı anlatırken bertaraf etmeye çalışmaktır. cesaret edilip muhatabına söylenmese de sesli olarak aktarılan cümlelerin kulağa hoş gelmesinden ve rahatlama sağlamasından kaynaklanan durumdur. çoğu kişinin yaptığıdır.
- orgeneralsen orgeneralliğini bil diye bağırdım sonra.
- hımm. o ne dedi peki?
- haklısın çavuşum, bi an kendimi kaybettim, kusura bakma dedi.
- artık daha fazla üzerine gitmeseydin çocuğun.
- yok. tepem atmış bi kere. kamayla bunun ceviz masasını çizdim bi güzel.
- hadi ya, bi şey demedi mi.
- ne diyebilir ki, biliyo kabahatini tabi.
