bir gün gelir ölüm bizi yoklar aniden. gücendirmeden ölümü gideriz. belki de mecbur olduğumuz için susup gideriz. konuşmanın bile fayda etmeyeceği yerdir ora.bedenimizi kabullenen belli belirsiz, silinmiş çizgiler o yerdedir. yaşamla ölüm arasında.
ince değil baya kalınca olan çizgidir. hatta bundan daha zıt başka bir "iki şey" yoktur herhalde. birince yaşıyon, birinde ölüyon olm. böyle ölüsün hareket edemiyon.
90 la 100 arasındaki 95 i gösteren çizgidir. iki yol arasındaki yaya geçidi çizgisidir. metrolarda trene 30 cm. kala çizilen çizgidir. hayati kararlar verirken, tahammülleri zorlayarak insanların sabrını zorladığın, sanal çizginin limitidir. bunları aşarken bir daha düşünün.
bazen bir saksı,bazen bir vapur,bazen bir camdır bu çizgi.
bir an beynimizin içindeki nöronların hareketi olur,sonra boşlukta silikleşir.
bu çizgi hayatı yaşanır kılar,bu çizgi hayatı bitirir.
ama bir kez bastın mı bu çizgiye,bir daha hayata asla eskisi gibi bakamazsın.
Yoktur böyle bir çizgi aslında. Hayat ve ölüm, iç içe, kucak kucağa, el eledir.
Hikaye edilir ki:
Aziz Mahmud Hüdayi, dostları ile üsküdardan sandal ile karşıya geçmektedir.
Bir dostu, kabaran dalgalardan korkarak sandala sıkıca sarılır ve
"ölümle bizim aramızda bu tahta var "der.
Aziz Mahmut Hüdayi'de:
Denizde bu tahta var, karaya çıkınca bu tahta da yok " der.
