bir ergenin depresif sanrıları, melankolik tavırları değil. aslında şöyle; yaşamayı kıymetli yapan bir gün ölecek olmak sanırım.
ölümle yüzleşen, ölüm tehlikesi geçiren insanların hemen sonrasındaki tavırlarına bakın. güzel bir iskendere koşmaları, sağlam bir pompa derdine düşmeleri, son derece basit, fiziksel ihtiyaçları gidermeye çalışmaları da bundandır.
hiç ölmeyeceğini bilsen hayat ne kadar boş olurdu. yaşlandıkça hayata sıkı sıkıya bağlanan ihtiyarları garipsememek lazım. ölüme yaklaştıkça hayatın kıymeti artar.
