etrafındaki insanların her gecen gün senden daha uzak olmalarını istemekle birlikte gelen sürekli susma ihtiyacı duyma. hayattan mola alma ihtiyacı, zamanı durdurma istegi, kendini bir kutuya koyup bilmediğin bir yere kargoyla göndermeyi düşlemek, sürekli içini acıtan sarkıları son sesle dinlerken sebepsizce anırırcasına aglamak, bunalıma girmek..
hayat sözlükte değil ki, canın sıkıldığında kafa izni alasın.
Hayatın dertlerine karşılık veremeyecek kadar bitkinim. Yalnız hissediyorum, insanların anlayışsızlığına dayanamıyorum. Hayat denen koşuşturma için malesef bir enerjim kalmadı. Severim sevilmem, değer veririm ama itilirim, saygı gösteririm ama saygı görmem, hayal kurarım gerçekleşmez, tuttuğum takım şampiyon olmaz, işimiz rat gitmez. Kısacası iki saniyelik gülümsemelere mecalim kalmadı. https://galeri.uludagsozluk.com/r/1159289/+
son zamanlarda neden yaşadığımı neden yaşamam gerektiğinden daha fazla sorgulamadığımı fakr ettim.
Çünkü bu hayat sınırlı kişilere istediklerini veriyor geri kalan kısım habire yüksekten düşüyor.
Gün geçtikçe her şeyin ne kadar anlamsız olduğunun farkına varıyorum ve bu yaşama isteğimi sömürüyor. Aynada baktığım yüz gittikçe yabancılaşıyor. Hatıralardaki kişi ben değilim de başkasının hayatını yaşıyorum gibi hissediyorum bazen.
