acemi birliğini bitirip usta birliği olarak tabir edilen yere...
kimilerinin gitmek için can attığı "asarım keserim ben abi! korkusuzum ben" naraları attığı...
kimilerinin de allahtan daha çok korktuğu o topraklar, o bölge; hakkari yüksekova esendere sınır karakoluna...
önce diyarbakır havalimanına iniş yaparım. ben ve benim gibi ustabirliğini doğu ve güneydoğuda yapacak olanları askeri araçlar teslim alır. 1 gece diyarbakır il jandarma komutanlığında yatarız.
askerliğini yapanlar bilir dede-torun muhabbetini... teskeresine kimisi hafta sayıyor kimisi gün... neyse gelir bitanesi rahat tavırlarla "eee torun sen nereye düştün bakalım burada mı kalacaksın?" diye sorar... hiç istifimi bozmadan "gitmek istediğim yere" derim. "neresiymiş orası" der.. "yüksekova" derim sadece. allah kurtarsın kardeşim der usul usul gider yanımdan...
ertesi gün erken kalkılır çantalar alınır ve btr diye tabir edilen zırhlı askeri araçlar eşliğinde yolculuk başlar... bu şekilde hakkari yüksekovaya kadar ara vermeden girilir.
karakol hizmet binasına girilir o dar koridor da o zamanlar adını bilmediğim bir uzman çok insancıl sanki misafirliğe gelmiş biriymişim gibi muamele yapar... yatağım dolabım gösterilir. koridora çıkarım koridorun en sonundaki duvarda karakol komutanının hemen odasının dibinde;
"esendere jandarma sınırkarakolu şehitlerimiz" yazısı ve o yazının altında 17 vatan evladının fotoğrafı yer alıyodur.
en alttaki fotoğrafa bakarım hemen en son hangi dönemde şehit verilmiştir diye merak ederek. 89/4'dür.
yatana kadar kendimi/kafamı toparlayamam... boğazım taş misali kasılmış suratımdaki kaslar donmuş şekilde yatarım...
heralde hayatımda suratıma tekme tokan çarpan en iç burkan en yaşamdan soğutan anlar bunlardı...
bir televizyon kanalında çalışıyorsanız, memleketinizde var olan şehit haberleri varsa, o şehitlerin isimleri henüz belli değilse ve siz kanalınızı arayan, sesi titreyen, ağlayan, şehitlerin isimleri belli oldu mu diye soran muhtemel şehit yakınları ile konuşuyorsanız işte o an yaşamdan soğumayı bırak, mahvoluyorsunuz demektir!...
2 Liralık Hayatlar
Günlerdir 2 demir lirayı elimde çevirip duruyorum.
2 Türk lirası.
Bazılarınız yere düşse eğilip almazsınız.
Para üstü olsa aldırmazsınız.
Harçlık diye, bahşiş diye, sadaka diye verilse surat asarsınız.
Hepi topu 2 lira.
6 Şubat gecesi Şanlıurfa;ya çok yağmur yağdı.
Ceylanpınar Tarım işletmesi arazisi içinde bulunan Çırpı Deresi taştı; üzerindeki stabilize geçişi tahrip etti.
O geçişten bir kamyon geçmeye çalışıyordu o gece.
Kamyonun kasasına 44 kişi binmişti. Çoğu kadın ve çocuktu.
Tarım işletmeleri çiftliğine, koyun sağmaya gidiyorlardı.
Kamyonun şoförü yolun çöktüğünü fark etmedi; araç Çırpı Deresi;ne uçtu.
Kasadaki 44 kişi dereye döküldü; sürüklendiler.
Kamyonun kasasına tutunmayı başaran 33 kişi kurtarıldı.
Kurtarılanlar Ceylanpınar Devlet Hastanesi;ne kaldırıldı.
Sel sularına kapılan 2 işçi, Elma ve Hacer Kaya öldü.
Halil, Ahmet, Emine ve Anuç Ete kayboldu.
Zehra ve Hatun Kaya kayboldu.
Naile Çorak, Fatma Merç, Halfe Ayberk kayboldu.
Adları ilk kez haberlerde duyuldu.
Gece, arama kurtarma çalışmaları başladı.
Dalgıçlar sabaha kadar derede işçi aradılar.
Derenin Suriye tarafında da Suriyeliler çalıştı.
Sonuç alınamadı.
Kazayla ilgili olarak Ceylanpınar Cumhuriyet Başsavcılığı soruşturma başlattı. Çiftlikte süt sağımı işini yaptıran müteahhit Celal Ulukaya gözaltına alındı.
Bu gözaltının nedeni, kurtulan işçiler konuşunca anlaşıldı.
Kazazedelerden Halil Ertuğrul 10 yıla yakın süre bu işi yapmıştı. Çiftlikteki sağım işinden günde 2 lira kazanıyorlardı.
Ertuğrul, ;Niye çalışıyorsun o zaman; sorusuna kısa bir yanıt verdi:Mecburum. iş yok.
Günde 2 liradan ayda 60 lira.
44 işçiyi Çırpı Deresi;ne sürükleyen, ;ini yağmur sularından bir selde boğan ekmek kavgasının bedeli bu.
işsizlik illetine düşmüş fukaraları ;Hiç yoktan iyi; tesellisiyle kandıran müteahhitlerin ucuz işgücüne biçtikleri değer.
2 demir lira.
Günlerdir elimde çevirip durduğum 2 metelik.
2 paralık hayatların can pahası.
Harçlık isteyen çocuklara bu yazıyla birlikte veriniz.
evi toplayıp gittikten sonra döndüğünüzde eskisinden daha dağınık bulmak,
pazardan onca şey alıp eve dödüğünüzde kapıyı açtığınız anda en önemli şeylerden birini almadığınızı hatırlamak ve geri dönmek zorunda kalmak,
dolapta bırakıp gelince yerim dediğiniz bayıldığınız bir yiyeceğin geldiğinizde başkası tarafından yenmiş olması...
hitler'in zamanında yahudilere yaptığına üzülürken, pazar sabahı güne tatilin verdiği mutlulukla başlamak yerine yahudilerin 250 müslümanı öldürdüğü haberinin görüldüğü an.
