ben yasama icgudusu fazla guclu biri degilim.
neden boyleyim bilmiyorum.
sanırım cok intihar vakalarıyla, olumlerle, vefatlarla ic ice bir genclik gecirdim.
sonuc bu oldu.
bir de eskiden psikolojij sorunlarım da vardı. soyle ki dunya cok ustume geliyordu, kaldıramıyordum.
velhasılı yasamak durumundayız canlar.
biliyorum hayat zor, bazen bana da asırı zor geliyor ve bazen kaldıramayacgın kadar fazla yuk yukluyor, bunu da biliyorum, bana da oluyor, ama yasamak bizim odevimiz.
hepimizin kendimize, ailemize, cevremize ve dunyamıza sorumluluklarımız var.
ve bakma sen, dunya guzel bir yer. abinin sana "gel sana bir kavurma pilav ısmariliyim gulmekicinyaratılmıs" demesi bile yasama sebebi. -en cok sevdigim yemektir ve abim bunu beni onemseyip biliyor, sundan evla bi mutluluk var mı?-
bu aksam hepiniz bana söz verin abilerim ablalarım kardeslerim,
hayat ne getirirse getirsin biz pes etmicez.
cunku bi ablanın pide, bi abinin kavurma pialv ısmarlaytıp gel buraya kerata deme ihtimali hep var:)
Sonrasinda pisman olmamak icin icinizden ne geciyorsa onu yapin. Birini seviyor musunuz ? Sevdiginizi soyleyin. Kirdiniz mi ? Ve bir daha yollariniz hic kesismeyecek mi ? O zaman ozur dileyin. Kus ayrilmasin yollariniz. Basarisiz olmaktan mi korkuyorsunuz ? Deneyin ve yine de basarisiz olun. Yasamak icin buyuk sebepler aramayin. Kucuk sebepler de yasami surdurmek icin gayet gecerlidir. Mesela kanser oldugumu ogrendim. Fenerbahce’nin bir kez daha sampiyon olmasini gormek istiyorum. Kongre uyesiyim, mumkun mertebede maclarina da gidecegim. Sirf bunun icin bile guclu olmak zorunda oldugumu hissediyorum. Kucuk ve can sikan seyleri de kafaniza takmayin. Bugun var, yarin hic olmamis gibi sonsuzluga karisabilirsiniz.
