"Eğer ölmeye kara verildiyse insan son kez düşünebilri madem ölcem istediğim zaman ölürüm bi bakayım şu dünya bana daha nasıl tecrübeler suncak." diye sebeb bulanabilinecek durum.*
edit didit: başlık başıma, fes başıma gammazı ben olayım, sabah zalla varayım, başıma bir başlık alayım
yaşamak için az sebeble yetinmeyi öğrenme durumudur, nitekim çok fazla sebebe gerek yoktur sevebilmek ** fazladan da fazladır, varsın psp'im olmasındır.
insanın egosu tarafından köşeye sıkıştırılmasıyla içine düştüğü yanılgıdır. egosundan sıyrılıp çevresine baktığında, güzel şeylerin tükenmeden karşısına çıkacağının farkına varacaktır. hayat yaşanmaya değerdir, yeter ki insan kendine vurduğu prangayı ve egosunun çatık kaşlarını geride bırakıp yola düşsün.
yaşamak için sebep bulma- bulmama meselesi de değildir aslında olay. yaşarsın, yaşamını sürdürebilmek için yemek yersin, tuvaletini yaparsın, uyursun.. sonra da ölürsün..
bitecekse varolan varolmak sansizliktir, varsin bozulsun baglar yansin sepetler. ne yani ne icin yasayacaksin? ask ? o biter elbette. para pul mu? koyfer getsin.... san söhret mi allah düsmanimin basina vermesin... binaeylehen neden yasiyoruz ki?
herkesin başına arada sırada gelen bi durumdur. biraz beklersin, gülümsersin geçer. elbet bulunur bi sebep.
ufacıkta olsa, yeterde artar bile kısacık hayatını biraz daha yaşamak için..
