Artık doğan güneş size bir şey ifade etmez ya da baharda açılan gonca güller size bir ottan ibaret olur. Gülmek istemez hem içine kapanırsınız. Kimbilir belki bir gün sizi de mutlu eden birileri bulunur. Zamana bırakın.
Her şeyi o kadar boşverdimki, bazen olayları unutuyorum. Tüm sorumluluklarımdan kaçıp, insanlara sadece kulak kapatıyorum. Daha yolun başındaymışım öyle diyor bazıları ama böyle giderse yolun sonuna ulaşamayacağım.
Bazen düşünüyorum, biz bu günahları mı miras bırakacağız çocuklara? Niye hep geç kalıyoruz iyi şeyler için? Kirlenmiş çığlık bu sadece. Hani kafamızı yastığa gömüp ağlamaya başlarız ya, onun gibi.
Dökülüyorum, ruhumdan parçalar kopuyor. Yalnız hissediyorum. Ama kimse bilmiyor, keşke bilse ve destek olsa diyorum bazen. Ama olmaz, yaraları tek başına sarmak lazım. Gerekirse ağlayarak veda edeceğim ama kimseye muhtaç hissetmeden.
Kimi kandırıyorum ki? Birilerine muhtacım. Dopdolu çevremde beni anlayacak birilerine.
altındaki sebepler tespit edilip sorun ise giderilmelidir.
aksi halde devamında hayattan ümidini kesmek ve yaşamına son vermek durumları kafada bir fikir olmaktan çıkar baskın dusuncelere dönüşür. sonunu zaten biliyoruz.
Daha çocuk yaşlardayken edindiğim his. Daha doğrusu hissizlik.
Sonra bu boşluk Orta okulda arttı, lisede arttı, üniversitede arttı, çalışmaya başlayınca arttı, askerde arttı, askerden sonra tekrar çalışmaya başlayınca arttı, gelecek ne olacak diye düşüne düşüne koca bir ömrü neredeyse yarıladım sayılır.
Şimdilerde 3 yaşındaki yeğenimin hareketlerini gördükçe arada bir yaşama sevinci doluyorum ama bu da sadece yüzümDeki birkaç kas dokusunu oynatmaya yetiyor.
Fazlası mümkün değilmiş gibi.
2004-2005 yıllarında benim yaşadığım bir durum. Okuldan ayrılmak zorunda kalmıştım. Arkadaş bildiklerim bana sırtlarını döndüler. Biri vardı kendisini seviyordum, ki onun yaptıkları bana çok koydu. 14 yıl geçti. Yavaş yavaş atlattım.bugun insanlardan kaçıyorsam, asosyal bir insansam bunun nedeni yıllar önce yaşadıklarımdır. Ben bu hale kolay kolay gelmedim.
Atlattığın onca bahadireden sonra içinde eser miktarda da olsa kalır önce bu yaşama sevincinden. Dersin ki, dostlarım sevdiklerim yanımda. Bunun için umudunu yitirmezsin. Ama sonra bir de bakarsın ki, yanındayım diyen kimse aslında yanında değilmiş, sana değer vermiyormuş. Bunu anladığın anda bir aydınlanma yaşarsın önce, sonrası koyu karanlık.
Ne yaşamak umurunda olur o saatten sonra, ne de sevinç.
