Ummadık anda, ummadık yerde, durup dururken mutlu eden, yüzde tebessüm oluşturan olaylardır.
Stresli bi gün geçirdim bugün, bi yanda yerine getirmem gereken sorumlulukların omuzlarımda oluşturduğu yükü artık iyiden iyiye hissetmem, öte yanda kalbini kırdığım birkac arkadaşım ve kalbimi kıran bi insan. Metrodan inmiş, otobüs beklerken biraz da kasvetli bi halde tüm bunlari düşünmeye koyuldum. Kulaklıklarımda da ruh halime uygun bi şarkı... Bunalıma girdim, girecem. Tam o sırada annesinin önünden 4, bilemedin 5 yaşlarında bi kız çocuğu bana dogru koşuyor. Nasıl tatlı bi kız ama, sapsarı saçları masmavi gözleri var, ayağına da geçirmiş kırmızı ayakkabıları, dünyanın en sevimli şeyi olmuş o an. Bana tam birkac adımı kalmıştı ki ayağı takıldı yere düştü. Hemen tuttum kaldırdım, birkac sevgi kelamı ettim. Çocuğun gözleri dolmuştu ama ağlamadi. Annesi geldi aldı elimden, hemen sarıldı öptü çocuğunu, bi baş hareketiyle de bana teşekkür etti, Ben de aynen karşılık verdim. Yanımdan ayrılacaklarken küçük kız gülerek, bana öpücük yolladı ve el salladı. Ve tam o anki tablo o kadar tarifsiz, o kadar içten ve öylesine tatlıydı ki, o andan itibaren unuttum tüm dertlerimi. Içimi bi huzur kapladı, mutlu olduğumu iliklerime kadar hissettim, ve gülerek ben de ona el salladım. Bütün yolculuk boyunca da yüzümdeki o salakça ifade beni bırakmadı.
Bugün tekrar tecrübe ettim ki; bazen ne kadar mutsuz ne kadar ümitsiz olursanız olun,küçücük bir şey, küçücük bir gülüş tüm o kara bulutları bertaraf etmeye yetebiliyor. ' küçük şeyler ' yakanızdan hiç ayrılmasın. *
