Her sahip olduğumuz şey, biraz daha çalıyor cazibenden.
sanıyoruz ki güzelleşiyorsun, her bastığımız basamakla yukarı çıkıyoruz, aşağı nasıl ineceğimizi düşünmeden.
Mutluluk, aslında çalınmış bir "an" başkasının güzel bir "anından". Farkında mıyız, hayır!
Basamakları çıkarken aklımızda hep bir sonraki basamak, ve o basamağı görmek için yukarı bakmalıyız. Ayaklarımızın altında olanlardan bize ne! Arkamıza da bakmıyoruz, çok yükseldiğimizden, üşüdüğümüzden fark etmezsek öleceğimizi.
Yaşam, yükselmektir işte o garip zaman parçası boyunca süren.
Aynaya da bakmıyoruz üstelik, doğru söyleyen (kendi aynamız) düşüncelerimizi birkaç basamak önce kör, sağır ettik. Yalancı aynaların kör ve sağır kahkahalarına "mutluluk" dedik.
Sonra baş aşağı düşmeye başladık biz, "işte bitti basamaklar yukarı doğru son hızla uçuyoruz!"
yaşam delilik değil mi? kurulmuş oyuncaklar gibiyiz... birkaç kez kuruluyoruz, bitince güle güle... ve ortalıkta dolanıp varsayımlarda bulunur, planlar yapar, valiler seçer, çimlerimizi biçeriz... delilik tabi ki, ne delilik değildir? *
hiç bir zaman gitmeyi istemeyiz yaşamdan, cennet vaad edilse de bırakmayız yaşamı. Bu kadar önemli görünürken aslında yaşam için bir çaba içerisinde olmamak ne garip değil mi?işte yaşam budur.
her saniyesinin değerinin bilinmesi gereken kavram. ufakken hep kafama takılırdı yaşamım sonra erince yani ölünce ne olucak diye. hatta ağlayıp annemi uyandırırdım. bana dinden bahsederdi. cennetten bahseder hayalimdeki cenneti düşünürken uyumamı sağlardı. ama bu benim sorunumu çözmezdi hiçbir zaman.
ölümü düşünmek hiç istemedim, istemedim, istemedim. ama bir yere kadar... telefonlar, bilgisayarlar, ışıklar kapandığında karanlıkla başbaşa kalmıştık. düşünmeme sebep oldu tekrardan yaşamı, ölümü. biliyordum kalbim durduktan sonra herşeyin biteceğini. sonsuz bir karanlık. ne aile, ne arkadaş, ne nefes, ne hayal... hiçbiri olmayacak. karanlık beni daha da derinlere itiyordu belki çoğu insanın düşünemediği, düşünmek istemediği, düşünemediği sonsuz aklımı kurcalıyordu. geçen yaz tamamını okuduğum kutsal kitabın meali de beni doyuramamıştı bu konuda...
ağlamadım bu sefer. zaten ağlasamda annemi uyandıramazdım. sabah erken kalkabilmem için uyumam gerekiyordu. bu sefer kendim düşündüm cenneti. iyi işler yapmam gerektiğini, zamanımı iyi harcamam gerektiğini düşünürken sabah alarmım çaldı. yeni bir gün.
manevi veya soyut bir şey değildir. kuralları olan somut bir kavramdır. bu kuralları yerine getiren organik maddelere yaşıyor denilmektedir. nedir bu kurallar ? öncelikle madde dna veya rna ya sahip olmalıdır. ayrıca kendi içerisinde kararlılığını koruyan bir sisteme sahip olmalıdır ama aynı zamanda dışarıda ki uyaranlarla ilişki içinde olmalıdır ,hareket edebilmelidir ve kendini çoğaltabilmelidir. bu basit şartların sağlandığı her yapıya yaşıyor denir. örneğin virüsler sadece protein bir kılıf ve içinde dna veya rna'sıyla canlı ile cansızlık arası geçişi temsil eder. bir virüs canlı ortamda canlı özellikleri gösterebilirken cansız ortamda kristal (cansız) halindedir .
canlılığı oluşturan maddeler basittir ve tüm canlılarda ortaktır. dna artık günümüzde yapay olarak üretilebilmektedir.
çoğu insan canlılardaki kompleks yapıları görüp bu kompleksliğin nasıl olurda kendiliğinden aniden geliştiğine hayret etmektedir. oysa bu hatalı bir düşüncedir. yıllar süren evrimsel süreç bugünkü yüksek organizmaların oluşumunu sağlamıştır. aniden ortaya çıkmış değiliz.
virüs gibi en basit canlıları gözlemleyen bir insan canlılığın aslında o kadar da karmaşık olmayan bir sistem olduğunu anlar . Ölüm ise herhangi bir sebepten dolayı bu sartlardan birinin veya birkaçının yerine getirebilme yetisinin kaybolmasıdır.
yaşamın anlamsızlaştığı, yapacak birşeyin kalmamış olabileceğinin göstergesidir. belki de hiç birşeyin yaşanamamasıdır. yaşam çogu kez de gecenin hiç bitmemesi güneşin doğmamasını istemektir. gecenin karanlığı siyah bir perdedir tüm yaşananları ve yaşanamayanları kaplayan... umutların, umutuszlukların, mutsuzlukların yaşamıdır. yaşam gecenin karanlığıdır. zamanın geriye dönmesini istemek, yaptıklarından pişman olduğunu en acımasızca hissettigin zamandır....ya da bir başkası için yaşamak; onun yaptıklarını, yapamadıklarını hissedebilmektir. gerçek olandır başkaları için yaşamak yaşadıklarını kontrol etmek, zamanla kendi duygularını anlayamamak, duygularını önemsememektir. tüm gün boyunca yaşananları unutmak için uyumak uyandığında herşeyi tüm ayrıntılarıyla hatırlamak, unutmadığının farkına varınca da saatlerce ağlamaktır. yaşam bir çocuğun gülüşünde ve umutlarında gizlidir büyüdükçe uzaklaşmak, uzaklaştıkça büyümektir. uzun bir yolculuktur mola yerlerini bilmeden çıkılan aslında gidilecek yeri de çogu zaman bilmemektir. kopan bir fırtınada alabildiğince uzağa savrulmaktır. otobüsün gelmesini beklemek ya da bir dakika ile otobüse yetişememek ve otobüsün ardından savrulan küfürlerle şansızlığının farkına varabilmektir. herşeyin durmadan yenilenmesi, doğanın ölmek, gelenin gitmek zorunda olmasıdır. yaşam gecenin karanlığında yaşadığın ne varsa tümüyle kabullenebilmektir.
bir yerlerde bıraktım onu.belki bir uçurum kenarında, belki dipsiz bir kuyuda belki de gördüğüm güzel bir rüyada...
