Yaşam isteklerimizi yapabilme fırsatından başka bir olay yeri değil.
Sevilmeyebiliriz, aksilikler çıkabilir, başarısız olabiliriz, anlaşılmayabiliriz, umursanmayabiliriz, yorgun olabilir ve takaatimiz olamayabilir.
Lakin yaşıyorsak ve hala elimizde olan hedeflerimiz varsa ve ölme ya da bir tür inzibaya çekilme isteğin daha büyük değilse yaşarken yapabileceğin basit harekatlara olan isteklerinden hala, o zaman devam etmeliyiz ve bize yaşam boyu gereken tek bir realite olacak barışıklık, kendimizi ve evrenin bu işleyişini, kusurlarını affetme ya da en azından görmezden gelme yetisi. Bir tür değişteremeyeceklerini kabullenme.
Bu yeti ile mümkündür bu tür bi hayatta ebedi hiçlik için mücadele edebilmek. Değiştirebileceğine inandıkların için cesaret bu da bir nevi.
Ve ne kadar sahte olsa da her şeyin yolunda olduğu gülümseme maskesini takmak. Ne olursa olsun zaten bundan başka da çare yoktur. Ve neticede aklın bir gereğidir umut. umudunu kaybeden insanlar her şeyini kaybetmiş derler.
---
Ek:
Merak da sağlıyor yaşam motivasyonunu bir yerde, bakalım ne olacak sonumuz?
Bir de er geç öleceksek burada zaten kaybedecek bir şeyimizin olmayışı aslında hiç.
