bazen öyle anlarda gelir ki bu insanın içine..ele jilet alınmıştır kesilecektir artık hayatla olan bağ kopmuştur..işta o anda insanın çok çişi gelir çok sıkışır tuvalete gider...yaşadığı rahatlama duygusu o kadar güzeldir kii..... hiç bir şeye değişilmezdir belki de o an içinn..jilete bakılır tekrar,bileğe bakılır.."yaşıorum ulan ben,yaşıorum işte..yaşıcam" diye bağrınmaya başlar insan..bu da bir çeşit yaşamının farkına varmaktır.
bir sabah işe gitmek yerine vapurla karşıya geçmek sebepsiz yere, sadece istedin diye; deniz kokusunu içine çekmek, saçlarını rüzgara bırakmak, şehirin, güzel istanbul' un sesini dinlemek.
yeni keşfettiğin bir şarkıda ya da bir kitapta,
bitmesin diyerek izlediğin her filmde,
yeni hedeflerde, yeni umutlarda,
uzun süreli dostluklarda, yeni tanışılan arkadaşlıklarda,
alınan bir kıyafette-hiç giymeyeceğini bilsen bile-,
evin artık en minik üyesi olan bir masmavi bir kuşta,
aşık olduğunda ya da aşık olmaya yaklaştığında,
her gün yeni bilgiler öğrendiğinde,
hayal kırıklıklarında, yönetmenin sen olduğu düşlerde,
yollar hep aynı doğrultuda gitmez diyerek; yol ayrımlarına geldiğinde,
ve en en en önemlisi...
dolu dolu, gözlerin parlayarak gülümsediğinde.
