insan usul usul ağlamazsa bir yürekte, yürüdüğü yolları tekrar tekrar hatırlamazsa yıllardan sonra, yalnızların en yalnızı olduğu anlarda bile bir el yüreğini tırmalamaktaysa hiç bilmeden, öldüren herşeyin acıtmadığını yürekten anlamamışsa yaşadığını sanmıştır yıllarca...
yıldızlara bakmayı unutmuşsa, kafasını gökyüzüne kaldırmaktan vazgeçtiyse yaşamamaktadır insan. bazen, bütün dünyalar önüne serilse de dönüp bakamayacak kadar mutsuz olunabilirmiş. mutluluk, insanın gerçekten yaşayabilmesiymiş bir ağacın dalındaki kuşla.. mutluluk, sanrıymış kimi zaman kimi zaman da derinden hissedilen sancı. içiniz yaz değil de hep yağmurlu bir sondaysa baharı bekler dururmuşsunuz kışın geleceğini hiç bilmeden. bir yalanla sızlamaz olduysanız yine yaşadığınızı sanmaktasınızdır, gerçekten yaşayan sızlar çünkü.
yaşamak,hiç birleşmeyen ellerin birleşeceğine olan umutmuş. yaşamak, sanmaktan çok öte yaşamın içinde akmakmış. akarken önünüze çıkanları da kendinize katmak, kendinize kattıklarınızı hiç bırakmamakmış. yaşamak, yaşadığını sananlara üzülerek bakmakmış.
