10 yaşındayken zengin oluyodum.
ergen oldum harçlığı kesti herkes.
şimdi büyüdüm ben veriyorum, o da kendi çocukluğum aklıma geliyor anıyorum diye bol keseden veriyorum iyi hatırlasınlar beni diye.
Mahalledeki arkadaşlarla leğende Beyblade tokuşturmayı özlüyorum. Zamane çocukları gibi tablet başında saatlerce evde vakit öldürmüyorduk. Bir çıkıyorduk dışarı, gece birde giriyorduk eve. Ne güzel günlerdi be.
çocukluğumda en küçük şeyden mutlu olurdum bunu çok özledim örneğin sevdiğim bir arkadaşım evimize gelse mutlu olurdum ama şu anda hayat zorluğu,pahalılığı yaşam şartlarının iyice zorlaşması... şu anda çocuk olan bir kişi bile küçük şeylerden mutlu olmuyor bu bile bunu özlemeye değer.
