Yalnızlık. cidden çok koyuyor insana. belli bir yaşa kadar aile yetiyor fazla bile geliyor da sonra öğreniyoruz ki o rol modellerimizin aslında düşündüğümüz gibi mükemmel olmadığını ve öğreniyoruz acı şekilde bize yetemediğini.
Terapiye giden insanlara "ben inanmiyorum boyle seylere yea" diyen insanlar. Kemoterapiye giden birine kemoterapiye inanmıyorum demek gibi bir şey .gerçekten işe yaradığına ben de inanmıyorum ama söyleyemezsin,söylememelisin yani.Insanlar' bu ara ii hissetmiorm snrm dprsyndym.s' simarikligiyla bir seansa esek yukuyle para veriyor olamaz herhalde.yani en azından öyle bir kesim çok az diye umut ediyorum.
Ki ayrıca, terapi görme kararı almak ne kadar zor bir şey .Bilinç altınla ve kendinle, egonla yüzleşmek ve tüm bunlarla baş etmeye çalışmak zor ama kendinize yaptığın en büyük yatırım.cidden güçlü kalamıyorum.
iş görüşmesine gitmek. amına koyim hep mi gerizekalı olur bunlar. hiç mi buraları okuyup, normalde siklenilmeyen varlıklar olduklarını bilmezler anlamıyorum. cv önünde. almıyacaksan, çağırma amcık.
Ders çalışmak, ruhun sıkıldığı zamanlarda o sıkıntıyı dağıtmak, gereksiz şeyler için uğraştığı düşünmek, ruh yorgunluğu,sağlık sorunları, neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilmemek, burs bulmak, iş bulmak, güzel işler için içten isteğin gelmemesi, kirli havanın ağır gelmesi, yeşil alan göremeyip bakarken bile ruhu dinlendirememek, deniz kenarında havanın tuzluluğunu hissedememek vb.
