doğru önermedir.
önce sistemi değiştirmeye çalışırsın beceremezsin. ardından içinde yaşadığın çevreyi ve ardından kendini..ve hiçbirinde başarılı olamaz sonunda ne sitediğini bilmez çirkin, fesat ve kıskanç birisi oluverirsin. ve tüm bu yaptıklarını bir ideolojiye bağlamaya çalışırsın. ama yemezler güzelim. küçüldükçe küçülüyor gözlerin adeta kronik bir hastalık gibi, der sonunda şair.
+Büyüyünce ne olacaksın?
-süper man
-Astronot
-bilim adamı
-doktor/mühendis/avukat...
-üniversite okuyayım yeter
-lise neyime yetmiyor
-her şey okumak mı?
-ben adam olacağım (burada hedef arttı)
-yok yok benden adam olmaz
-benden bir b*k olmaz amk
-...
küçükken tek ama çok büyük bir hayalimiz varken (mesela astronot olmak gibi) büyüyünce birsürü hayalimiz olur ama hepsi ufaktır. (mesela ev sahibi olmak, araba sahibi olmak, yıl sonunda tatil yapmak gibi)
edit: bence hiç de üzücü bir durum değildir. doğal olan budur.
günden güne daralan insan yaşantısını göz önüne alırsak ve Türkiye'de yaşıyorsak bu gayet doğal bir durum olsa gerek. çünkü her gün yeni bir hayat mücadelesi veriyor bu insanlar. spor organizasyonlarında seyirci sayısının asıl nedeni nedir? uzmanlarımızın cebine 2 ay asgari ücret koyun çok daha iyi anlayacaklardır. bu verdiğim çok basit bir örnektir.
insanların ne olduklarını ve neleri başarabileceklerini, bırakınız! büyük dağları, küçük tepecikleri yaratmanın dahi ne denli güç bir iş olduğunu idrak etmeleriyle doğru orantılıdır.
- aksi durumlar yok mudur? vardır elbet! ama birer istisnadırlar ve kaideyi bozmazlar.
en basit örneği eğitim sistemimizdedir.
ilkokul (hayat bilgisinin 4 gelmesine üzülmek.)
ortaokul (takdir alamadım üzüntüsü.)
lise (teşekkürü 10 puanla kaçırdım üzüntüsü.)
üniversite (okulu sene uzatmadan bitirme sevinci.)
katılmadığım önerme. insan hayatı idealler, hayaller üzerine kuruludur. çocuk yaşta dahi hayaller kurar ve peşinden koşarız.
insan büyüdükçe hayalleri de büyür, büyümüyorsa yeteri derecede aktif bir hayat geçirmemiş demektir. yaşlı birinin dahi hayali vardır, torununun evlendiğini görmek gibi.
çünkü yaş büyüdükçe göt korkun artar. hayallerini gerçekleştirebilen insanlar hep çocuk ruhlulardır, risk alabilenlerdir. aslında farketmezsin, hedefler küçülmez sen küçülürsün...
hedef, mnatık ve yapılabilirlik etkenleriyle desteklenmiş ileriye dönük olgudur. bahsettiğiniz şey hedeflerin değil hayallerin küçülmesidir. bu hedefler hiçbir zaman küçülemez demek değildir tabi. imkan olgusu gerek kendi hatalarımız gerekse dış etkenlerden ötürü azalınca hedefler de küçülebilir ama bu, bu başlığın konusu değildir.
Aklıma direk bu sözleri getiren önerme.
--spoiler--
Burada, yaşayan en güçlü ve en zeki erkekleri görüyorum. Bu potansiyeli görüyorum. Ve hepsi heba oluyor. Lanet olsun!.. Bütün bir nesil benzin pompalıyor, garsonluk yapıyor yada beyaz yakalı köle olmuş. Reklamlar yüzünden araba ve kıyafet peşinde... Nefret ettiğimiz işlerde çalışıp, gereksiz şeyler alıyoruz... Bizler tarihin ortanca çocuklarıyız. Bir amacımız yada yerimiz yok. Ne büyük savaşı yaşadık nede büyük buhranı. Bizim savaşımız ruhani bir savaş. En büyük buhranımız hayatlarımız... Televizyonla büyürken milyoner film yıldızı yada rock yıldızı olacağımıza inandık ama olmayacağız. Bunu yavaş yavaş öğreniyoruz. Ve o yüzden çok çok kızgınız...
--spoiler--
azmettim ve yapacağım, kısmet olurda üniversite diplomamı elime alırsam eğer ilk işim olarak kamyon şoförlüğüne başlayacağım. ve tabi ardından uzun yol şoförlüğü tır veya şehirler arası otobüs.
yaş geçtikçe hedefler azalıyor. daha sakin ve huzurlu bir hayat isteniyor. sevdiği insanla olmak, küçük bir eve sahip olmak, sevdiği ve istediği şeyleri yapmak istiyor insan.
