tecrübenin yayın sıra, olaylara bakış açısıda değişmektedir. gençlikte yapılan olaylar yaş ilerledikçe mantıksız gelmeye başlar.
Meyvelerin olgunlaştıkça lezzetli olmasına benzer. insanlarda olgunlaştıkça, daha oturaklı, daha iyi düşünen, mantıklı kararlar alan insanlardır.
kısmen doğru bir önermedir, olgunlaşmak ile yıllar arasında bir bağ yoktur aslında, yaşanan deneyimler arasında bir bağ vardır. ancak yaşanan deneyimler ile yıllar arasın da bir bağ olduğu için, yaşlandıkça olgunlaştığımız yanılgısına kapılırız. yeri gelir 20 yaşında bir genç 30 yaşında ki orta yaşlı kimselerden çok daha olgun davranabilir. bu kişilerin geçmişte yaşadığı tecrübeler ve deneyimler ile doğru orantılıdır. atalarımız benim yerime kısaca özetlemişler zaten. (bkz: akıl yaşta değil baştadır)
yaşın artması yaşanmışlığının artması demek. yaşadıkça daha fazla tecrübe edinme demek. bir de okudukça da olgunlaşıldığını düşünürüm ben. okuduğunuz her kitap yeni bir tecrübe demek. hataya düşmeden birşeyler kaybetmeden.
tecrübeden nefret ediyorum, bu da yaşlılığa olan tavrımı belirliyor; sayısız çekiç darbesi ile kıvama getirilmiş çeliğin zoraki ışıltısı, neye yarar! asıl olan 'doğal' kavrayış, o eşsiz ve korkunç zeka yetilerine rağmen en çok kadınlar sempati ile yaklaşmıştır tecrübeye; bu da neden onlara çok daha ihtiyatlı yaklaşılması gerektiğine bir başka sebep.
doğru olan önermedir. çoğu insanın aklına geçmişte yaptığı salaklıklar gelir ve "ne kadar malmışım" dediği olmuştur.* buda yaş arttıkça, olgunluğun arttığın en büyük kanıtıdır. "keşke bu olgunlukla o anları tekrar yaşayabilsem." cümlesi de çoğu zaman kullanılır.*
masumane dünyanın bitip yerini gerçeklere bırakması durumunda gerçekleşen olgu. yaşın küçük olması, yere düşüp bacağın kanamasıyla duyulan acıyla ifade edilirse, büyüdükçe kanayan organ değişir ve acılar artar. e acı da insanı olgunlaştırıyorsa, doğru orantıdan 'yaş arttıkça olgunluk artar' önergesinin doğruluğu ispanlanır.
"Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar.
Ben Alper Kamu, birkaç ay önce beş yaşına bastım. Doğum günüm yaklaşırken vaktimin büyük kısmını pencerenin önünde, dışardaki insanları izleyerek geçiriyordum. Hızlanarak, yavaşlayarak, türlü sesler çıkararak ve bir yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bir gün onlardan biri haline geleceğimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kaçış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla yaşlanıyordum.
Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kâr. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir işe yaramamıştı maalesef. illa ki uykumda kan ter içinde tepinmek, servis minübüsü kapıya geldiğinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere başvurmam gerekecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik. insanı kendinden utandırıyorlardı."
