Huzurun katlinin son bulduğu an. Dudaklardan çıkan ve sevgiliye ithaf edilen her söz, yağmur damlalarının da şıpırtısıyla yankılanır. Sevgili, başı öne eğikken her kafasını kaldırıp baktığında yüzünde ve gözlerinde beliren masum gülücükler insanın içini kıpırdatmaktan öte bir heyecana boğuyor. Yağmur damlaları yine toprağın saf kokusunu getirip araya sıkıştırırken, sevgilinin kokusuyla yarışıyor adeta. Bulutlar sessizce düşürdükleri damlalarını geride bırakarak yavaşça ilerlerken gökyüzündeki saf ışık birazdan seyredilecek manzaraya araç olmak için görünmeye başlıyor. Ve beklenen an; sevgili kafasını kaldırıp, "bu ne güzel bir an sevgilim!" dedikten sonra güneşe bakınca, o an bal rengi gözleri, bakıldığında insanın kalbini göğsünden taşıracak gibi birden ortaya çıkıyor. Huzurun doruğunun yaşandığı anlar saniyesi saniyesine kalbe kazınıyor. Güneş tekrar yok oluyor, yağmur damlalarının bırakan bulutlar tamamen uzaklaşıyor. Fakat sevgilinin elleri ve bal rengi gözleri bırakılmıyor.
