çocukluğumu hatırladım. ırmak kenarında bir kasabaydı. yağmur yağdığında pencerenin önüne geçer yağmurun cama vuruşunu, doğaya can verişini izlerdim. o camın kenarında hayaller kurardım. büyük insan olurdum. görürdüm kendimi bir şeylerin ortasında. büyük yerler gelirdi gözümün önüne.
ah be yağmur. ıslat yüzümüzü de görmesin kimse gözyaşlarını.
karadenizli olmamdan ötürü mü bilemiyorum ama sanırım yağmursuz yağışsız bir lokasyonda yaşamaya tahammül dahi edemiyorum. şu an bulunduğum yer de tam olarak böyle. yazın çöl sıcağı, kışın kuru ayaz. ortası yok. 1.5 yıldır hasretim resmen. izindeyken memlekete gideceğim. malum iklimler kaydı baya sonbaharın değil de kışın ortalarına doğru ocak gibi muhtemelen. yağmura denk getirebilmek adına. şöyle şarıl şarıl aksa da balkonda çay sigara keyfisi yapsak, huzura doysak.
