ziyadesiyle profesyonel olduğum durumdur. ne zaman ki yağmur yağar, yüreğimin ta şurasına* bir taş oturur. aslında ondan öncesinde, bulutların karardığını görmemle başlar bu acım. yağmur yağacak ve ben yine yürürken paçalarımın ağzına sıçacağımdır.
yıllardır çözüm bulamadığım ve de anlamadığım durumdur. yürüyüş hızından mı, yürüyüş şeklinden mi kaynaklanıyor bilmiyorum. bir sürü insan yardıra yardıra yürüyüp tertemiz paçalara sahipken, bense ayı saldırısına uğrayıp belini incitmiş bir tavşan gibi yavaş ve sakince yürüyüp, yine de bu paçaları temiz saklayamıyorum.
