ıslak bankın üzerine gazete serip, yağmurun ıslattığı toprağın taptaze kokusunu içine çekerek, sevgilinin tutulan elinin verdiği güvenle yan yana oturmak. Karşıdan söylediği her sözün mutluluğuyla, ellerini iyice sıkmak ve sonunda avuçlarının içine kondurulan öpücükle yüzünde beliren utangaçlığn eseri kıpkırmızı olmuş yanakların hoşluğunu seyretmek. Yanındayken kötü düşüncelerin kayboluşu ve verdiği huzur, insanı öyle mutlu eder ki, kalp atışlarını duymak, elini onun kalbine koymak ister, fakat götüremez çekinirsin. Hep içinde yanlış anlar korkusu vardır, yanlış anlayıpta gider korkusu. Bunu yapamasan bile yanında olması, elini tutup, yağmura rağmen seninle birlikte soğuk bankın üzerinde oturmasının verdiği mutluluk yeter. Ve gözlerine bakıp bir şey söylersin; "Seni seviyorum".
Yalnız her şey bitse de bir gün hatırlatır durur kendini bu anılar yersiz bir biçimde.
Hiç gereği yokken ansızın gelir akla.
Yeni bir aldanışa hazırlar gibi...
