insanın kendini doğadan ayırmasını, uzaklaştırmasını anlayamamaktır. yağmurdan kaçan kişi; rüzgarın saçlarını uçuşturmasına da kızar, çimene de oturmaz, yolda gördüğü kediyi-köpeği de sevmez herhalde.
ilginç olaydır. Aslında koşmak daha fazla ıslanmanıza neden oluyor. Teorik olarak öyleymiş. Ama belli olmuyor çıplak gözle. Yağmur güzeldir. Yağmurda ıslanmak harikadır. Yağmurda sevgiliyle ıslanmak, yağmurun size sunacağı en muazzam hediyedir. Bol yağmurlu günlere. Islanın, ıslatın.
Yağmur nasıl sevilmez ki?
Ben genelde yanımda bir şemsiye taşırım. Saçlarımı yeni yaptıysam veya önemli bi toplantım olursa saçlarım yağmur yağdığında bozulmasın diye.
Ama onun haricinde yağmurda yürümeyi tercih ederim, yağmurla birlikte ıslanmayı yağmurun üzerimde bıraktığı ıslaklığı hissetmek isterim.
Bazen de çıkarım balkona yüzümü gök yüzüne doğru kaldırır gözlerimi kapatırım.
O her bir yağmur damlası yüzüme nasıl çarptığını hissetmek için,
Yüzümden aşağıya doğru akan damlanın yanağımı nasıl gıdıkladığını hissetmek için.
Bırakırım yağmur okşasın yüzümü..
Ve her yüzüme çarpan ve yüzümden akıp giden damlayla giderek temizlenmiş gibi hissederim kendimi.
Sıkıntılarımdan arınıyormuşum gibi..
içime huzur katıyormuş gibi..
Hele ki yağmurdan sonraki o koku yok mu?
Çiğerlerime kadar derin bir nefesle içime çekip 'işte huzur, işte doğa harikası!' Sözlerinin dudaklarımdan dökülmesine sebep oluyor..
edebiyat parçalamaya gelmediğim konudur. gayet de duygulardan arınmış bir kafayla düşününce bile mantıksız bir olaydır.
şu anda burada yağmur çiseliyor göze görünmekle görünmemek arasında gidip gelen bu küçük damlalar çöp kutusuymuş, pislikmiş şuymuş buymuş demeden her metrekareyi özenle yıkıyor, aklayıp paklıyorlar. buna insanlar da dahil. yalnız insanlar kaç bin yıldır hala alışamadı bu olaya.. bakıyorum da bir kaç damla o jöleli veya saatlerce düzleştirmek için çaba gösterdiği saçına değmeyegörsün.. hemen bir koşuşturmacadır başlıyor ne yalan söyliyeyim anlamıyorum onları. ha bakın şunu ayıralım yol güzergahı iş olan insanlar haklıdırlar. zira iş yerinde, yere her basışınızda ''merhaba ben ıslak pabuç'' diyen adımlarla gitmek pek doğru olmaz. ama elinde ekmek olan veya eve giden her insan, onlarda kaçıyor efendim.. yahu vücudunun yüzde yetmişi su iken sen neden kaçıyorsun? dışarda başından aşağıya bir kova su döksen millet güler deli damgası vururlar. ama bak bu marjinalliği sana doğa yaşatıyor kaldır kafanı bir gök yüzüne bak; kuşlar yağmur yağıyor diye serenatlarını yarıda mı bıraktı? yavaş salınımlarla kendisini ezecek olan tekerden habersiz istikrarlı bir şekilde yoluna devam eden solucan bir deliğe mi saklandı?
yağmur doğadaki hiç bir şeyi durdurmadı. belki onları bedeva ve zahmetsizce yıkıyor sen neden kaçıyorsun sen bu doğadan değil misin?
edit: bakınız işte tam burada evet bu başlığın altında insanlar ikiye ayrılır; dünyaya ve olaylara iyi tarafından bakanlar ve ona kötü tarafından bakanlar.
