yüzbinlerce yıllık tarihimizin ardından kendimizi betonlara gömmüş insanoğlunun DNA'larında halen gezinen doğa ve toprak özleminin romantik bir yansıması.
Plazalarımızın cam kenarındaki fesleğenlerimiz, villa bahçelerimizdeki begonyalarımız ve apartman önlerindeki akşam sefalarımız; betonların arasında gömülü olduğumu yalanından bizi ne kadar uzakta tutabilir ki?
istanbulun göbeğinde bile gelmekte olan kokudur. her yer beton her yer bina ama genede o koku bir şekilde insanların burnuna doğru tütüyor. doğa ananın mucizelerinden bir tanesi resmen.
(...)
Umarım yağmur yağdıktan sonra topraktan yayılan kokunun tek sebebinin, actinomycetes bakteri grubu içerisindeki sporlar olduğunu biliyordur.
(...)
uzun zaman sonra yağan yağmurun şerefine balkonda yakılan sigarayla, tam da mahallenin ışıksız pencerelerini yeni hikayelerle doldururken ciğere doldurulan koku.
