1.
-
Izdırap anlayışına bağlı aitlikler nedense hep ters sonuçlara gebedir.
Bu anlamda en belirgin kutuplaşmalarımız, haz algımızın zirve yaptığı zamanlar ve sonrasındaki ızdırap ikilemli tanımlarımızda kilitlenir...
Bütün bu zihinsel kalıplarımızı kırabilsek keşke.
Sadece "Sahip olduğumuzu sandığımız her şeyden kopmanın sevincini tatmalıyız" demek ne derece doğru?
Belki de gerçek sevgiye giden yol bu anlamsızlıkların arasında olabilir, kimbilir...
Sevgimiz yüzünden bütün terkedebildiklerimiz, sevgimizin ölçeği gibi görünür karşımızdakine...
Ama sevgi terk istemez ki! Egosuzdur çünkü...
Sevginin ölçeği yoktur, sınırı da...
Sınırları olmayan bir şeyi nasıl ölçeriz ki?
Sevgi etrafa gözlerini kapamak değildir.
"Etrafı" gösterendir.
Gördüğünce seversin çünkü, yazısız alınlar gibi...
Elveda noktası titreşimleri vardır hani...
Deneme amaçlı yoklarsın karşındakini: gidersem kalır mı bende ya da kalırsam gider mi?
insanoğlu bunu deneyebilecek kadar da, insan olmanın uzağına düşebiliyor çok zaman...
Hani doğduğumuzda ne kadar yumuşak ve iyi huyluysak, öldüğümüzde ise bir o kadar katı ve sertiz gibi...
Yaşadıklarımızca esnek, yaşatılanlarla kırılgan ve agresifiz...
Belki de bu yüzden; katı ve sert olan ölüme bu kadar yakın, yumuşaklığı içinden düşürmeyense yaşama…
Bu düşüncelerin ışığında ise hep bir sonuca varıyorum.
Uyumu yakalayamamış iki beden hiçbir savaşı kazanamaz...
Kelimelerin çizgisiz resimler gibi işlendiği ifadelere aşık ben, kelam ilmine aşık ben...
Sustum ve en kısa sözcükte durmayı öğrendim...
Ne kadar süslü ve uzunsa bir söz, bir o kadar örtüyordu altındaki gerçeği çünkü...
Bu yüzden severim sert susuşları ya da tek kelimelik haykırışları...
Yorgunsun ruhum biliyorum...
Ruhumu, oyalananlar konumundan alıp, erenlerden olmak özlemiyle sarsasım var...
Çünkü bilirim ki; aşmaya çalıştığım her boyut bir üst boyutun rüyası gibi ve kaçmaya çalıştığım bir alt boyutun gerçeği...
Hepsinin içinde farklı uykular tuttum ve farklı uyanışlarla günde eksilttim yüzümü...
Şimdi mi? Sonsuza kadar...
Deniz Zeynep Altın
