Özet:
çocukken çok zeki olduğum söylenirdi. açıkçası o zaman ben de buna inanıyordum. çünkü çevreniz herhangi bir şeyi düzenli olarak tekrarladığında bu şey gerçeğe dönüşür.
ders çalışmak iyi bir meslek sahibi olmaya hiç eğilim gösteremedim bunun dışında işe yarabilecek bir yeteneğinde yoktu. fakat işin garibi belki de psikolojik bir hastalıktır. bir şekilde zengin olacağıma, başarılı bir hayatım olacağına, yabancı ülkeleri gezeceğime, hatta oradan kızıl saçlı bir kızla evleneceğime falan inanıyordum. bunun yanında kültürlü ve başarılı da olacaktım. fakat işin aptalca olan kısmı bu inandığım istediğim( yada istediğimi sandığım) şeylerin olması için hiçbir çabam da yoktu. durumlar kötüleştikçe ve baskı arttıkça tek yaptığım bilgisayar oynamak, resim çizmek ve de bas gitar çalmaktı. ( havalı olduğu düşündüğüm için demiyorum lisede bir grup kurmaya karar verdik ve kimse bas gitar çalmak istemedi. o iş bana kaldı aslında ben elektro gitar istiyordum) bas gitar çalarken de hayal kuruyordum. ünlü bir grubumuz olacak vs vs. hem amerikan filmlerindeki karizma adamların yaşadıklarını hayal ediyordum(muşum).
kız arkadaşım yoktu, hatta normal arkadaşım bile yoktu. ama insan zihninin oyunu gibi yine de ileride başarılı ve zengin olacağımı düşünüyordum. bu şekilde lise bitti. ilk sene öss zaten hezeyan. ikinci sene alanım dışında girdiğim sınavdan anadolunun berbat bir üniversitesine gittim . babam beni okutmak için o yaşında bir 3. dünya ülkesine çalışmaya gitti. silahların patladığı, şantiyelerin basıldığı bir ülkeye sırf benim mezuniyetinde işsizlik garanti bölümümü bitirebilmem için. yemeyip içmeyip bana para gönderdiler. bu şekilde üniversite bitti. aldığım eğitim hiçbir şeye yaramazdı.
ee şimdi bunun fight clubla ne alakası var kısmına geçiyorum. ben de izledim fight club'ı, gittiğim bilardocuda posterini gördümi filmdeki penisi ben de gördüm, patlama sahnesini, şizofreniyi. hatta şu ünlü cümleyi ''biz televizyon izleyerek, milyonerler, sinema tanrıları, rock yıldızları olacağımıza inanarak büyüdük ama olamayacağız ve çok kızgınız'' tarzında bir şeydi. işte ilk izlediğim ben de adam haklı lan dedim. bizi böyle inandırdılar diğer insan sürülerinde farklıyız sadece keşfedilmeyi bekliyoruz biz. bir gün mutlaka yüzümüz gülecek. sonra çevre dikkatlice bakınca şunu gördüm. 80 yaşında adam bile kahvede otururken lan loto oynayacaktım az daha unuyordum diye bir anda kalkıyorsa, yediği çikolatanın şifresini araba kazanacağım diye 50 yaşındaki ev kadını sms bedeli olarak 12 tl ödeyip yolluyorsa bu hepimizin hastalığı. ve fight clubdaki tespit ne kadar doğru gelse de bir nevi eksik( fight clubu beğenmeyip film önerecek arkadaşa şimdiden selamlar) evet böyle inandırıldık ama bilincimize yapılan bir taaruz değildi bu. çünkü biz buna inanamak istedik.
beğenmediğimiz halde kızların ilgisini çekmek için saçma sapan kolyeler taktık, inanmadığımız halde tarota merak saldık. cin cağırmayı denedik, en sevdiğimiz küfür kalabalık ortamda edemedik. sevmediğimiz kişinin yüzüne bu duyguyu vuramadık. sevdiğimiz birine kendimizi yabancılaştırdık. türkü dinlediğimiz için utandık. ve hep bir kurtarıcı yada kurtuluş bekledik ama böyle bir olay olmadı olmayacak. bugün bile bu dediklerimin bir siyasi karşılığı var bu memlekette herkes, 40- 60 yaş arası facebooku keşfedip sizi utandıran akrabalarınızdan, bahattin karikatürü paylaşan lise tarih hocanıza kadar herkes atatürk 10 yıl daha yaşasaydı. atam gel sana çok ihtiyacımız var diye yakınıp durur. ama aydın olduğunu söyleyen bu kesim bir ölüyü diriktip kurtarıcı beklerken kimse bu memleketten yeni bir mustafa kemal çıkarmayı yada mustafa kemal olmayı hayal etmedi. sadece kurtarıcı bekledi işte hayat malesef sıkıcı olandan ibaret ve yalnızca sıkıcı olanın üzerine gidebilirsen başarı yakalanabilir. başarı havalı değildir. başarı katlanmanın sonunda gelen bir gerçektir. ve asla gerçek başarı beraberinde groupie getirmez. o yüzden de ben rock yıldızı olamadığım için artık sinirli değilim.
