türkçe, fince, macarca gibi az sayıda dilde mevcut dil kuralı. kanımca işin doğrusu ve mantıklısı.
almanca, ingilizce, fransızca ve bir çok diğer dil bu kurala karşı gelircesine bir sisteme sahiptir. yani yazıldığı gibi okunmazlar. mesela almanca ş harfi için sch yazmak gerekir. lakin alman alfabesinde bunlar es, ze, ha olarak okunur. görüldüğü gibi bırak ş harfini s bile yok.
Bu kadar değildi kelimelerim, bu kadardan ibaret değildi kalemim. Aslında şu virgül öncesinde şunu demek istedim de, okuyan şuncacığını anlamış; bu kadarlık değildi o koca cümlem de, göz iliştiren bu kadarcık anlam katabilmiş.
Kaderimdir evvelinden ezeline, yazdığım gibi olmaktan, yazdığım gibi okunmaktan çok algılandığım kadar anlaşılmak.
içerlenmedim, yeminle rahatsız olmadım. Zira her şey olduğu gibi anlaşılsaydı, ne ehemmiyeti kalırdı farklı olmanın ve kişilerin tüm bunları farklı kılmasının?
Yazıldığı gibi okunmak da bir nüans taşır kendi içinde.
Bir bildirgede zaten kaçılması imkânsız başka yerlere.
Bir normun maddelerinden imtiyaz çıkarılması bir o kadar çıkmaz sokak barındırır bağlaç olan her madde ekinden bir ötekine geçişte.
Ama öyle midir bir romanda,
deneme yazısında,
şiirde yahut öykü de?
Ya da bir felsefe yazısında?
Yazdığın ile değil, algıladığı ve anladığı kadarsın karşındakinde...
Anlatmak istediğinden çok, anlatılmak istenildiğindesindir çoğu kez makus talihinde...
