anlaşılmaz şekilde gün be gün artan nefret biçimidir.
n'apıyoruz, iyi-kötü bi şeyler karalıyoruz işte kendimizce.
bazımız iyi,
bazımız kötü,
kimi özenli,
kimi geyikçi,
kimi nadide,
kimi ulu,
kimi kıllı lopez,
kimi ekşi,
kimi inci falan...
bi dert anlatmaya çalışıyoruz. en azından ben. sonra bunun üstüne şu tarz yorum gelmeye başlıyor:
"iyi-güzel yazmışsın da, bu kadar fevri olmasına gerek yoktu, kalemini bence biraz daha yumuşak tut."
peki neden...
neden kalemin sivriliği bu kadar sorun yaratmakta türkiye'de. niye rahatsız oluyoruz bu kadar çabuk. bunu diyenler "ikinci eş alınsın, kadının yeri evidir, kızlarla-erkekler sıralarda yan yana oturamaz" tarı ahmak beyanlarda da aynı tepkiyi veriyor mu...
sanmıyorum.
her şey kibarca söylensin, etliye-sütlüye bulaşmadan yazsın yazanlar. öyle suları bulandırmak falan olmasın. her şey böyle sessiz sakin gitsin anlayışı. "eleştiri yap tabi hocam ama bu kadar sert olmaya gerek yok" tavrı gerçekten çok itici ve saçma.
içinde kişilik haklarına hakaret barındırmadığı sürece; kaleme sansür, düşünceye sansür başlı başına bir ilkellik örneğidir.
kendi bildiğin doğrulardan, kendi bildiğin yöntemlerle ilerlemektir aslolan. katılan olur ya da olmaz ama düşünceyi öne sürüp onu paylaşmak, özgürlüktür. özgür olmak da tahmin edersiniz ki, en büyük haktır.
hakarete etmeden, sonuna kadar yazmak gerek. ister kibar, ister sert bi tutumla. yazı dilinin etkisini çoğu zaman konuşma dili bile gösteremez çünkü.
düşünceye ve yazıya sansür getirmeye çalışan zihniyete karşı inat etmek, azimle aynen devam etmek gerekiyor. hele şu aralar.
