ben bir kalemim. hikayem uzundur. başlarsam anlatmaya, bitmek bilmez kelimeler. cümlelerim mi çekici gelen yoksa ellerinizin kavraması mı beni, hakim olmak mı her bir hikayeye?
her gün yazarım çünkü her gün yaşarım. her an tetikteyim zira ben kaderin tarihçisiyim. sayfada ilerledikçe duygularımın cümleleri, geride kalan dün olur. koşa koşa giderim son sayfalara doğru, böylece koşa koşa bitirmiş olurum o kırık dökük ruhumu.
fark ettim ki yazdıkça biteceğine cümlelerim daha çok akıyor kelimeler. sırada bekleyen harf çok; kelime olacak cümleleşecek. kurşunum, mürekkebim çoğaldıkça çoğalıyor. bir denize, bir deryaya düşüyorum. tarih susmuyor, kıyametim kopmuyor.
beni elinde tutan insana özendim ve tıpkı bir insanın savrukça hayattan kopması gibi kendimi koparıp atmak istedim sayfalardan.
üzgünüm... bulamadım yolunu. arıyorum divane gibi. oysa ne heveslenmiştim, benim gibi müntehirliğe özenen kalemlere önder olacaktım...
