"yazmazsam çıldıracaktım." diyor Bilge Karasu bana. sen neden yazmıyorsun artık, diye soruyor. elinde bir bira. kucağında bir kedi.
ben neden mi yazmıyorum. neden yazayım ki? birine anlatmak için mi yazayım? okusunlar diye mi yazayım? kendime mi anlatayım? ne gerek var? kendime anlatıyorum zaten istediğim vakit. çoğu zaman istemediğimde de anlatıyorum. ne gerek var kayıt altına almaya? başka bir vakit kendime hatırlatmak için mi? hatırlanacak bir şey değil bunlar. sen çıldırmamak için yazıyorsun ya, hah işte ben çoktan çıldırdım. artık gerek kalmadı yazmama.
kaygılardan arınmadan yapılması mümkün olmayan eylem. eğer bir şey uğruna yazıyorsan olmuyor. cümleler kurulup, birbirine bağlanmıyor ruhunda. hep bir eksiklik hissediyorsun. kendini bırakma hali boşluğa sadece yazabilmek.
Sevebilme kabiliyeti kadardı.
Sonra bir gün dedik ki;
Şiir yazmayalım artık, şiir olalım.
Olmadı.
Bir hikaye daha yazılmak uğruna feragât etti gerçekliğinden.
Sevmeyi bilmiyoruz, yazmayı bildiğimiz kadar.
bir cok insan icin oldugu gibi benim icin de rahatlamaktir.
Ama daha önemlisi kendini hatirlamak.
Geride biraktigin yollari görmek.
Ne kadar gelistigini neler Yasadigini.
Hayatin her seye Ragmen cok güzel oldugunu düsünmek.
Kendi yazdiklarimi defalarca kez arka arkaya okumanin zevki bambaska.
Kimseye bi sey anlatma derdim yok oysa ki kendimden baska.
burdan silinmiş bi arkadaşımız sözlük yazarlığının kendisi için anlamını böyle anlatmıştı. "sizin için değersiz, benim için hayat demek" demişti. o bilmiyor ama bu bana dokunmuştu. umarım iyidir ve yazıyordur.
Yazmanın sadece fiiliyatıyla anıldığı bir dönemde okumak da sadece göz yormak olarak algınacaktı. bu çok normal.
yazmaz ise deli olacak olan insanlar bi köşede yazmak anlamına gelen erimekle bitmekle delirmekle meşgul iken fiili olarak yazıyorum diyenlerde tabi ki para kazanacak.
kitle kelimesi bile ne kadar bayağı.
acı olan şu ki sabahattin ali ile kahraman tazeoğlu aşkım kapışmak sözlükte aynı anlama geliyor.
Bu yazdıklarımı az önce başka ve ilgisi tartışılır bir başlıkta yayınladım.
isteğim şu ki, burayı sözlük yapalım.
Yazılarımızın her biri gözümüz nuru olsun. Aydınlık versin.
Bir tabancanın tutukluk yapmasına, katiyyen benzemez. Tabanca tutukluk yaptığında, sevinebilirsin de. Ki onun, çok basit, mekanik ve genellikle tek sebebi vardır.
Oysa yazarken tutulmanın, bir çok nedeni olabilir.
Kafan tutulmuştur. Aslı, beynin .ikilmek üzeredir, anlamına gelir.
O denli dolusundur da, yazsan ayrı derttir, yazmasan beynin çatlayacaktır.
O kadar kötüdür ki kafa tutulması, beyninle yüreğin çarpışıp dururlar ve sen onlara söz geçirmezsin.
Beynin yaz derken, yüreğin sus der; yüreğin yaz derken, beynin yazamaz hale gelir.
Yüreğinden akıp giden duygulara, mantığın sus demiştir.
Yazacağın tek sözcük, çok değer verdiğin bir güzel insanı kıracaktır veya gereksiz birine, değer atfedecektir.
Kafanın akışkanlığı tutulmuştur. Bu çok önemli değildir.
Sözcükler, senin beyinsel hızından fazlasıyla geri kalmışlardır. Bir süre sonra rutine dönersin, geçer gider.
Sözcük korkusu ve sevgisi de, yazma tutukluğuna neden olur.
Bunlar, çok kullandığın sözcükler de olabilir, hiç kullanmamaya çalıştığın sözcükler de.
Şık sözcüğünü, yazının herhangi bir cümlesinde, ne kadar çok geçirmek istesen de cümlede yeri yoktur; tutulursun.
Katil sözcüğünü hiçbir yazında kullanmak istemezsin, gelir cümlenin ortasına taht kurar.
Yazarken gerçeklikten çıkmak veya kopmak, tutulmanın temel sorunudur.
O kadar da, insanidir ki aslında. Yumuşatmaya çalışıyorsundur, gerçekliği.
Fecaat acıları...
Bir bakarsın, anlatman gerekeni süsleyip püsleyip, topal oğlana satıyorsun. Utanmadan, kel oğlana aldırıyorsun. Al gülüm, ver gülüm yapmaktasın.
Ağlayacağın gelir, o an..
Beyninden, kaleminden utanırsın. Üç gün yasak verirsin kendine, ellerine;
beynini döversin.
