yazdıkça eksiliyor insan. yazdıkça yansıttığındandır belki ruhunu kağıtlara...
bir parça kopup gidiyor sanki benden. kağıt parçası önemsiz belki, ama kelimelerle anlam kazanıyor. başka bir değişle, demleniyor varlık havuzunda.
kelimeler, çizgi yahut şekil değil, uzantısı oluyor ister istemez ruhun.
eksilmek acıtıyor bazen, çıkmak istemiyor bazen kelimeler. bu acı kötü bir acı değil ama... bilirsin, bu daha ziyade aşka benziyor. aşkın acı tadına. daha somut bir örnek istersen, kahvenin acı ve güzel tadına. hayatın acı ama güzel olduğuna!
roman yazmak ne zor olmalı. yüzlerce sayfayı doldurmak...
"geçen gün bir kadınla seviştim
biraz değil çok seviştim
ya işte öyle palyaço
diyorum ki,
bunu da yeni öğrendim
sevişmek de eksilmekmiş biraz."
(turgut uyar)
ben de diyorum ki, yazmak da eksilmektir biraz. kağıtlarla sevişmektir.
