en uyuz olduğum andır. mavi şerit çıkar böyle, tekel bayii gibi. basarım kalayı, basarım kalayı, iki üç saat, bazen birkaç gün boyunca kendime gelemem...
"sen de mi brütüs" denilecek andır. yeri geldi yazarlardan itiraflar kısmına yazdım, yeri geldi içimi döktüm. bu günleri de mi görecektim, yazar olayım o zaman görüşücez.
şu an benim düştüğüm durumdur. "Elim klavyeye gitmiyor. Günlerdir aklıma geliyor gece uyku bile yok. Kabuslar görüyorum. Keşke bende eski günlerdeki gibi yazar olsam diyorum kendi kendime. Hadi yapın artık yazarda bitsin şu işkence. " dediğim durum.
